خیابان سوم در شاهدنامه (چهار خیابان باغ فردوس) الهامی کرمانشاهی

1 خروشید برداور راستین برون جست دست خدا زآستین

2 گرفتش گریبان رومی زره به ابروی مردانه بر زد گره

3 ربودش چو یک پر کاه از سمند بینداخت سوی سپهر بلند

4 چو آمد فرود آن خداوند دین گرفت و زدش آنچنان بر زمین

1 نیامد چو دیگر کسی رزمجوی شهنشه به قلب سپه کرد روی

2 دگر باره شور قیامت بخاست غو الحذر از سپه گشت راست

3 بدیشان زهر جوهر ذوالفقار عیان شد یکی دوزخی شعله بار

4 سر و خود مردان پرخاشجوی به زیر سم باره غلطان چو گوی

1 به ناگه یکی مردتازی نژاد ابر کوهه ی ناقه ای همچو باد

2 ز هامون بیامد به پیش سپاه چنین گفت با لشگر کینه خواه

3 که ای قوم نوباره ی بوتراب کدام است از این لشگر بی حساب

4 یکی گفت از آن لشگرنابکار همان شه که در پهنه ی کارزار

1 چو شیر خدا از پی کارزار برآهیخت آن آذر آبدار

2 بزد برصف کین چو باد وزان فرو ریخت سرها چو برگ رزان

3 همی خورد زخم و همی کشت مرد خود وباره گشته نهان زیر گرد

4 زدی هر که را تیغ بران به فرق زتنگ ستورش برون شد چو برق

1 زدورش چو عمر و بن حجاج دید بدان رودبانان خروشی کشید

2 که اینک چو سیل دمان شهریار به تک رانده آید سوی رودبار

3 شهی بر زده آستین یلی که در قالب اوست قلب علی

4 گر این ژرف دریا در آید به رود به ما مادرانمان کند رو درود

1 دویدند یکسر برون با شتاب گرفتند شه را عنان و رکاب

2 زهر سو به دامانش آویختند سرشک از جهان بین فرو ریختند

3 بگفتند: شاها سرا سرورا پناه زنی چند غم پرورا

4 به ما بین که جز تو نداریم کس بلا رو به ما کرده از پیش و پس

1 بیامد به بالین او کرد جای به زانو گرفت آن سر عرش سای

2 ز بیننده مانند بارنده میغ ببارید اشک و بگفت ای دریغ

3 که از تیشه ی کین و بیداد مرگ نهال علی (ع) گشت بی بار و برگ

4 یکی پور مانده مرا ناتوان به گرد اندرش مویه گر بانوان

1 بیامد در آن لحظه با اشک وآه نوان شهربانو به نزدیک شاه

2 بیازید بر دامن شاه چنگ ز خون مژه خاک را کرده رنگ

3 همی گفت زار ای پناه زمن مه چرخ دین پادشاه زمن

4 پس از تو مرا کیست فریاد رس؟ عزیزت ندارد در این دشت کس

1 نشست از بر باره ی تیز گرد دگر باره آهنگ پیگار کرد

2 بزد نعره چون حیدر پرشکوه مبارز طلب کرد از آن گروه

3 به رزمش نیامد کسی زان سپاه که پر بیم بودند از تیغ شاه

4 روان نبی (ص)، داور اولیا خداوند دین، مظهر کبریا

1 چو درویش از خویشتن رسته ای دل اندر ره نیستی بسته ای

2 ز تاج تولا سرش تاجدار زهر ترک آن ترک جان آشکار

3 زچهل تارش این نکته بودی عیان که اندر وفا سخت بسته میان

4 همی گفت بر دوش او تخت پوست که در مغز او نیست جز یاد دوست