خیابان سوم در شاهدنامه (چهار خیابان باغ فردوس) الهامی کرمانشاهی

1 نیارم بگویم چه ویرانه ای چه پرسوک جایی و غمخانه ای

2 ستم ها که برآل احمد(ص) گذشت دران تنگ ویرانه از حد گذشت

3 نه فرشی دران خانه نه بستری نه سقفی دران مانده و نه دری

4 نبود اندر آن خانه جز درد و داغ نه نان و نه آب و نه فرش و چراغ

1 نگویم به آن چوب دستی چه کرد که قلب نبی زان شود پر ز درد

2 همی گفت دارم ازین سر عجب کزین خوب تر نیست دندان و لب

3 یکی مرد ز اصحاب خیرالانام که خود ثمره و جندبش بود نام

4 درآنجای بد دید تا او چه کرد خروشید بروی که ای زشت مرد

1 بدآنجا و آن گفتگو را شنید بگفتا بدان زشت روی پلید

2 که ای میر این سر بگو زان کیست مر این پیر را یاری از بهر چیست

3 بگفتا یکی بود ز اسلامیان که بر بسته بد پاس دین را میان

4 همیخواست گردد در اسلام، شاه ولیکن نبود اندر این پایگاه

1 بگفتا که ای کار فرمای شام بیندوختی بهر خود زشت نام

2 یکی داستان گویمت می شنو وزان پس به هر ره که خواهی برو

3 یکی ژرف دریا بود در فرنگ چو دریای چرخ برین، نیل رنگ

4 زجوش و خروشش فلک درستوه همی موج خیزد ازو کوه کوه

1 کسی باسر بی تن آورده جنگ؟ ز تو نام شاهان درآمد به ننگ

2 همین سرکه با چوب آزاری اش گمانم که چون خویش پنداری اش

3 بد او زیب آغوش خیرالبشر بپرورده زهرا (س) چو جانش ببر

4 یکی داستان دارم از وی به یاد شنو تا بدانی که از تو چه زاد

1 ببردندشان بسته دریک کمند همه زار و گریان و بازو به بند

2 بپوشیده با آستین روی خویش فکنده سر از شرم دشمن بپیش

3 یکایک از ایشان بپرسید نام همی تا رسید او به دخت امام

4 بپرسید کاین دخت موینده کیست گرفته برخ دست خود بهر چیست

1 به پا خاست چون باب خود بوتراب یکی خطبه برخواند نغز و صواب

2 سپس روبه وی کرد و گفت ای یزید درست است گفته آنچه رب مجید

3 که آن تیره جانان دل بی فروغ که خوانند آیات ما را دروغ

4 بخندند برگفته ی ایزدی بود زشت اندامشان زان بدی

1 بفرمود باشد علی (ع) نام من پدرم آن شه کشته دور از وطن

2 بداختر بگفتا که پور حسین (ع) علی (ع) آنکه زو بد سرور حسین (ع)

3 شنیدم که یزدانش درکربلا بکشت و رها شد ز رنج و بلا

4 بفرمود او بود مهتر زمن که شد کشته از تیغ زشت اهرمن

1 چو آمد به محراب اندر نشست خطیبی به فرمان آن خود پرست

2 برآمد به منبر چو ابلیس دون خدا و نبی را ستود او فزون

3 به یزدان چو لختی نیایش نمود به آل امیه ستایش نمود

4 وزان پس بسی زشتی و ناسزا بگفتا به شیر خدا مرتضی (ع)