بر عارض آن بت که توان تن ازوست از فریومدی رباعی 97
1. بر عارض آن بت که توان تن ازوست
خالیست که بدحالی مرد و زن ازوست
بر اوج فلک دوش چو خورشید بگشت از فریومدی رباعی 98
1. بر اوج فلک دوش چو خورشید بگشت
بر من ز فراق یار دانی چه گذشت
بیزحمت مشاطه رخت همچو مهست از فریومدی رباعی 99
1. بیزحمت مشاطه رخت همچو مهست
بیمنت سرمه چشم مستت سهیست
بیوصل تو کار دل قوی با خلل است از فریومدی رباعی 100
1. بیوصل تو کار دل قوی با خلل است
هجران تو رهزن بقا چون اجل است
بی خنده آن پسته شکر شکنت از فریومدی رباعی 101
1. بی خنده آن پسته شکر شکنت
کس را چه خبر که هست یا نی دهنت
با روی چو روزت بقمر حاجت نیست از فریومدی رباعی 102
1. با روی چو روزت بقمر حاجت نیست
با پسته شورت بشکر حاجت نیست
بر من صنما جور تو امروزی نیست از فریومدی رباعی 103
1. بر من صنما جور تو امروزی نیست
یکذره ترا رحمت و دلسوزی نیست
گر حرص زیر دست و طمع زیر پای تست از فریومدی رباعی 104
1. گر حرص زیر دست و طمع زیر پای تست
سلطان وقت خویشی و سلطان گدای تست
دردا که گل و موسم گلزار گذشت از فریومدی رباعی 105
1. دردا که گل و موسم گلزار گذشت
بلبل ز گلستان بسوی خار گذشت
بیچاره دلم چو محرم راز نیافت از فریومدی رباعی 106
1. بیچاره دلم چو محرم راز نیافت
واندر قفس جهان هم آواز نیافت
بگذشت حیات آنکه دلشاد بزیست از فریومدی رباعی 107
1. بگذشت حیات آنکه دلشاد بزیست
و آن نیز بخاک رفت کز باد بزیست
باشه که بخوبی رخش افزون ز مهست از فریومدی رباعی 108
1. باشه که بخوبی رخش افزون ز مهست
گر نرد ندیمانه نبازیم بهست