رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 ایگل خجل از عارض چون نسترنت دل بسته آن پسته شکر شکنت

2 گفتی که نماز شام آیم بر تو دیدیکه چو صبح اول آمد سخنت

1 ای رنگرز این خوی بدت ننگی نیست با من سخن تو هیچ بی جنگی نیست

2 در حیرتم از طالع شوریده خویش کز رنگرزان نیز مرا رنگی نیست

1 ای سرمه چشم بنده خاک کویت دور از تو تنم گشت چو تار مویت

2 از دادن جان باک ندارم لیکن ترسم که بمیرم و نبینم رویت

1 از بس که دلم با سر زلف تو نشست چون زلف تواش فتاد صد گونه شکست

2 رخسار توام کرد چنین شوریده آری ز گلست شورش بلبل مست

1 رخسار تو آئینه دیرینه ماست ما شاهد و دیدار تو آئینه ماست

2 آن جامه شاهی که باطلس ندهیم در صومعه آن خرقه پشمینه ماست

1 بیروی تو دل صبور گردد هیهات یا از غم تو نفور گردد هیهات

2 چون زلف خودار سرش ببری صد بار یکدم ز رخ تو دور گردد هیهات

1 بر عارض آن بت که توان تن ازوست خالیست که بدحالی مرد و زن ازوست

2 گوئی که مگر سیاهی چشم منست ز آنروی که روشنی چشم من ازوست

1 بر اوج فلک دوش چو خورشید بگشت بر من ز فراق یار دانی چه گذشت

2 گردون ستمکاره بتیغ خورشید خون دل من ریخت درین نیلی طشت

1 بیزحمت مشاطه رخت همچو مهست بیمنت سرمه چشم مستت سهیست

2 از دانه دل تراست بر خرمن ماه خالی که از و حال جهانی سهیست

1 بیوصل تو کار دل قوی با خلل است هجران تو رهزن بقا چون اجل است

2 رویت بصفا میان خوبان جهان چون ملت اسلام میان ملل است