رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 در باغ جمالت ای بت عشوه پرست سیب ز نخ ساده و شفتالو هست

2 گر زانک بسیب زنخت دست بریم میدان که نهاده ایم جان بر کف دست

1 شاه عادل چون بکام دل ببزم می نشست بر جبین آفتاب از شرم رویش خوی نشست

2 تا جهان بودست شاهی بر سریر سلطنت همچو سلطان جهان الجایتو خان کی نشست

1 گه رنگ رخت ز عارض گل طلبیم گه بوی خوشت ز برگ سنبل طلبیم

2 گه نغمه دلفریب روح افزایت از ناله جان فزای بلبل طلبیم

1 دلبر بجفا ممتحنم میدارد آزرده دل و خسته تنم میدارد

2 بیخویشتنی من بگویم کز چیست زانست که بیخویشتنم میدارد

1 بودند جهاندار بسی خسرو و گرد رفتند و بدیگرانش ناچار سپرد

2 اکنون که تو داری چه در او دل بندی میدان که نخواهیش تو هم با خود برد

1 عشق لب و دندان چو لعل و گهرت کر دست مرا معتکف خاک درت

2 من شهره بشیرین سخنی چون نشوم کاندر دهنم بود لب چون شکرت

1 دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن نه گفته بدی که می نخواهم خوردن

2 دل گفت بدین رسن فرو چه نشوی گر کون خری ز نخ زند گو میزن

1 هر کو دهنت ای بت جانی دیدست سر چشمه آب زندگانی دیدست

2 زنگار گرفت و خون دل بسته ز غم تا از دهنت شکر فشانی دیدست

1 ای پیک چو نامه ام نهی در دستش صد بوسه نهی ازین رهی بر دستش

2 وی نامه حسدهاست مرا بر تو از آنک تو پیش ز من بوسه دهی بر دستش

1 خواهد شدن از تن نظر جان زایل ناگشته بجز حسرت و ارمان حاصل

2 یا رب ز جهان مرا چنان بر که هنوز باشند بصحبتم عزیزان مایل