رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 تا سقف سپهر نیل پیکر بر پاست از جمله شهان اگر همیپرسی راست

2 شاهی بکرم چو ناصر ملت و دین دارای جهان امیر ابوبکر نخاست

1 تا یار بحج رفت ز ما ببریدست جرمی چو نکردیم چرا ببریدست

2 از مروه و مروت اینقدر آوردست کز صحبت اخوان صفا ببریدست

1 تا بر مه تابانش ز عنبر قوس است ما را چو سپاهیان نظر برقوس است

2 وقتی که بتم کمان کشد تا بن قوس بینی که مه چهارده در قوس است

1 تن در غمش از هلال باریکترست و آنماه شب چارده ز من بیخبرست

2 او خنده زنان چون گل و چون ابر مرا با گریه بهم ناله و سوز جگرست

1 تا دیده من دید زهر خوبترت بیخوابم از اندیشه روی چو خورت

2 اقبال بر آتش دلم آب زند گر باد قبول آید از خاک درت

1 تا آبله رخ بر رخ دلدار ز دست بر حسن هزار مهر پرگار ز دست

2 گوئی که مگر بلبل شیدا بصبوح بر گل ز سر نشاط منقار ز دست

1 تا چند کشم صد ضرر از چشم خوشت هرگز نشوم بر حذر از چشم خوشت

2 چون نرگس و زر کنم من از دیده برون تا دل بخرد یک شرر از چشم خوشت

1 تا رست بگرد شکرت شاخ نبات عشاق تو کردند صفتهاش اثبات

2 گفتند که دود لاله در غنچه رسید یا آبحیات شد نهان در ظلمات

1 تا روی ترا بدیدم ایعشوه پرست در دیده من نقش خیال تو نشست

2 جز مردم دیده ستمدیده من بر آب روان کس دگر نقش نبست

1 تا بسته نگردد بکل ابواب حیات وز تن نشود منقطع اسباب حیات

2 امید توان داشت که آید بصفا از تیرگی محنت و غم آبحیات