رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 برخیز سحرگه ای صبا چابک و چست با خواجه شهاب دین بگورست و درست

2 کز ابن یمین شفقت خود باز مگیر کو از دل دیده بنده مخلص تست

1 چون آکهیی نبینم از توحیدت سودی نکند بکثرت و تفریدت

2 هر چیز که آن بنزد ما ایمانست کفرست بنزدیک تو از تقلیدت

1 چون تعبیه جهانیان بسیارست احوال کسی شناختن دشوارست

2 جامست که اندرون صافی دارد و آن نیز چو نیک بنگری خونخوارست

1 پیوسته نشان عاشقان بد نامیست کام دل این شیفتگان ناکامیست

2 گر سوختگانرا طمع وصل تو خاست چون در نگری بنای آن بر خامیست

1 در روضه توحید اگر بارت نیست بر شاخ مراد خویشتن بارت نیست

2 با خود غم دل گوی مگو با کس از آنک بیرون ز تو کس محرم اسرارت نیست

1 گر دور فلک تابع فرمان تو نیست جز صبر درینواقعه درمان تو نیست

2 گر ملک جهان از تو ستاند دشمن غمگین مشو ایدوست که آن آن تو نیست

1 سردار جهان خواجه که آئینش سخاست بحریست کفش که موج آن جمله عطاست

2 من تشنه لب از ساحل آن گشتم باز این نیز هم از طالع شوریده ماست

1 شاها ز تو کار عالمی سامان یافت وز لطف تو درد همکنان درمان یافت

2 چون بهره بندگان زشه احسانست پس ابن یمین از چه سبب حرمان یافت

1 دل شد ز پی وصل دلارام ز دست جان نیز بران عزیمت از جای بجست

2 در نافه تاتار زدند آتش غم تاتار خطش پشت لب یار نشست

1 رنگ تو بتازگی ز گلنار بهست بویت زدم نافه تاتار بهست

2 چشم تو عجب نادره ئی افتادست چونست که بی صحت و بیمار بهست