چون باد صبا غنچه از ابن یمین فریومدی رباعی 145
1. چون باد صبا غنچه گلرا بشکافت
وز نکهتش آفاق دم غالیه یافت
در خاطرم این لطیف از ابن یمین فریومدی رباعی 146
1. در خاطرم این لطیف مصراع گذشت
کاحوال جهان بسکه بانواع گذشت
صاحب نظری خوش از ابن یمین فریومدی رباعی 147
1. صاحب نظری خوش سخنی فرمودست
بشنو که از آن مغز خرد آسودست
هر چیز که در ازل از ابن یمین فریومدی رباعی 148
1. هر چیز که در ازل بدان فرمان نیست
کردن طلبش کار خردمندان نیست
دی گفت یکی که داشت از ابن یمین فریومدی رباعی 149
1. دی گفت یکی که داشت با من دل راست
کای ابن یمین وجه معاشت ز کجاست
گردون که سوی سفله از ابن یمین فریومدی رباعی 150
1. گردون که سوی سفله و دونش نظرست
منگر تو بدو که سخت بی پا و سرست
هر روز ترا بمن از ابن یمین فریومدی رباعی 151
1. هر روز ترا بمن گمانی دگرست
هر لحظه مرا ز تو زیانی دگر است
گفتم دل من گر چه از ابن یمین فریومدی رباعی 152
1. گفتم دل من گر چه که غرق خونست
وین محنت و غم از ستم گردونست
در عهد تو گلزار از ابن یمین فریومدی رباعی 153
1. در عهد تو گلزار ثنا مدروس است
الا ز تو آز از همه کس مأیوس است
سلطان گل ار چه از ابن یمین فریومدی رباعی 154
1. سلطان گل ار چه با بسی برگ و نواست
هر چند که زر دوخته بر چین قباست
گیرم که بصد رسید از ابن یمین فریومدی رباعی 155
1. گیرم که بصد رسید عمریکه تر است
آخر نه که اندر پی آن روز فناست
خوش باش دمی که از ابن یمین فریومدی رباعی 156
1. خوش باش دمی که زندگانی باقیست
در ملک حیات کامرانی باقیست