رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین با دختر رز تا بتوانی منشین

2 کوام خبائث است و از خاطب خویش جز گوهر عقل می نخواهد کاوین

1 دارد هوس وصل دلارام دلم بی او نفسی ندارد آرام دلم

2 آخر چه دل و کدام دل بیچاره یکقطره خونست ولی نام دلم

1 وصف قدوخد گر طلبد کس ز منت تشبیه کنم زود بسر و وسمنت

2 لیک از دهنت دم نتوانم زد از انک تنگست مجال سخن اندر دهنت

1 دارد صنم ماهوش زهره جمال خالی بمیانه دو ابرو و چه خال

2 گوئی که مگر ستاره ئی منکسف است افتاده میان مشک پیکر دو هلال

1 ای حکم ترا مطیع از قاف بقاف وی جمله شهانرا سر کوی تو مطاف

2 با همچو توئی روا بود همچو منی پیوسته دوان در طلب قدر کفاف

1 آنرا که دماغ و عقل باهش باشد با بزم تو از بهشت خامش باشد

2 گر خلد برین باید و باغ ارمت آن بزم که میر او سیاوش باشد

1 آمد خبریکه جان برون رفت ز تن از واقعه زبده دوران و زمن

2 یعنی که نظام دولت و دین کش بود هم صورت و هم سیرت و هم نام حسن

1 در عهد تو گلزار ثنا مدروس است الا ز تو آز از همه کس مأیوس است

2 کان با کف چون بحر تو میزد لافی از گفتن بیهوده چنان محبوس است

1 هرگز دهنت ایصنم سیم سرین با پسته برابر نکند ابن یمین

2 زیراک میان هر دو فرقیست تمام اینرا لب نوشین بود آنرا شکرین

1 با خوش پسری بحسن چونشمع طراز گشتم نفسی بنرد بازی دمساز

2 شش ضربه چو از ماه فزون بود بحسن او برد اگر چه من شدم شاهد باز