وقت طرب و مستی هشیارانست از فریومدی رباعی 181
1. وقت طرب و مستی هشیارانست
کاطراف چمن کلبه عطارانست
هر کس که از این عالم فانی بگذشت از فریومدی رباعی 182
1. هر کس که از این عالم فانی بگذشت
وز عادت و رسم این جهانی بگذشت
خرم دل آنک بر صبوحی آموخت از فریومدی رباعی 183
1. خرم دل آنک بر صبوحی آموخت
بر آتش می خرمن اندوه بسوخت
چون از نظرم سرو سمنبر بگذشت از فریومدی رباعی 184
1. چون از نظرم سرو سمنبر بگذشت
این مردم دیده اشکش از سر بگذشت
جانا رخ تو ماه زر افشان منست از فریومدی رباعی 185
1. جانا رخ تو ماه زر افشان منست
میگون لب تو لعل درخشان منست
چشم تو بساحری ز هاروت بهست از فریومدی رباعی 186
1. چشم تو بساحری ز هاروت بهست
وز هرچه بود پسند ماروت بهست
در عشق تو کر سر بنهم باکی نیست از فریومدی رباعی 187
1. در عشق تو کر سر بنهم باکی نیست
با مهر تو گر جان بدهم باکی نیست
زلفت صنما مایه ده مشک خطاست از فریومدی رباعی 188
1. زلفت صنما مایه ده مشک خطاست
با چین دو زلفت سخن از مشک خطاست
من رفتم و یادگار جانم بر تست از فریومدی رباعی 189
1. من رفتم و یادگار جانم بر تست
پیدا ز تو دورم و نهانم بر تست
هستم صنما ز مهر روی چو مهت از فریومدی رباعی 190
1. هستم صنما ز مهر روی چو مهت
سرگشته و آشفته چو زلف سیهت
جان برخی آن پسته شکر شکنت از فریومدی رباعی 191
1. جان برخی آن پسته شکر شکنت
وان قامت چون سرو و رخ چون شمنت
وصف قدوخد گر طلبد کس ز منت از فریومدی رباعی 192
1. وصف قدوخد گر طلبد کس ز منت
تشبیه کنم زود بسر و وسمنت