رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 حاصل چه از این که صورت خواجه نکوست چون مغز نبیندش خرد در خور پوست

2 گفتند رسیدی بر او گفتم نی لاخل و لاخمر خرد هر که خور اوست

1 با ما غضب حیدری از حد بگذشت پیکار وی و داوری از حد بکذشت

2 وقتست کزین پس بصفا آید باز کین دلشده را صابری از حد بگذشت

1 آنم که فلک بنده مطواع منست دیو از حشم و پری ز اتباع منست

2 من فخر بدینعالم خاکی نکنم چون عالم قدس جمله اقطاع منست

1 آن بت که رخی بود ز مه خوبترش از دور فلک ببین چه آمد بسرش

2 دی طوطی جان بود مگس بر شکرش امروز مگس کشند در زیر سرش

1 هر فتنه که بر سرم کنون می‌آید از فعل بد باده برون می‌آید

2 هان ای دل آشفته دگر ننشینی با دختر رز که بوی خون می‌آید

1 چون آکهیی نبینم از توحیدت سودی نکند بکثرت و تفریدت

2 هر چیز که آن بنزد ما ایمانست کفرست بنزدیک تو از تقلیدت

1 آنمه سوی ما چون نظر سعد نداشت با ما ز تحملات چیزی نگذاشت

2 خوشوقت دلم که گفتم انگار نبود بر لوح ضمیر نقش انگاشت نگاشت

1 ای لعل لبت مایه‌دهِ آب حیات بوسی بده از نصاب حُسنت به زکات

2 دامن ز من اندر مکش ای جان و جهان کز صحبت چوب بید نگریخت نبات

1 فرزند اعز محمد ای جان پدر آیا بود اینکه بینمت بار دگر

2 غرقم ز غمت چو لاله در خون جگر وز فکر بنفشه وار زانو بر سر

1 بگذشت حیات آنکه دلشاد بزیست و آن نیز بخاک رفت کز باد بزیست

2 چون میگذرد عمر بشادی و بغم من بنده آنک از غم آزاد بزیست