رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 صد ره دلم ار مهر از و برگیرد بازش چو ببیند هوس از سر گیرد

2 مانند چراغیست که بنشانندش آتش چو بدود او رسد در گیرد

1 نقش عیادت ار چه بصورت عبادتست لیکن بنقطه ئی ز عبادت زیادتست

2 پرسیدن شکسته دلان اهل فضل را نقصان فضل نیست کمال سعادتست

1 گفتم نخورم باده که کاری نه نکوست تا باز رهم ز طعنه دشمن و دوست

2 بشنید خرد گفت که هی چون نخوری طاعت بود آن گنه که فرموده اوست

1 جان باید و نان و نان نباید بیجان آن باید و این وزین چه آید بی آن

2 یا رب چو بفضل خویش جانم دادی نان نیز بده که جان نپاید بی نان

1 جانا لب میگون تو روح ما نیست دارم نظری با تو ولی تنها نیست

2 تو یوسف حسنی و چهی در زنخت دیدم که هزار جان در او زندانیست

1 محمود طبیب چون بطب دست گشود در معجز عیسی ید بیضا بنمود

2 ثابت قدمست چون چنار از دم او آن کو چو سپیدار که بی رعشه نبود

1 چون سرو سهی قد تو پیراسته شد چون لاله بعنبر رخت آراسته شد

2 از بس که دلم فکر میانت میکرد از فکرت باریک دلم کاسته شد

1 دادم بتو دل بوی تو نشنیده هنوز نا دیده تمام رنگ تو دیده هنوز

2 در پرده مشو ز مردم دیده من کو طفل وشیست خواب نادیده هنوز

1 تا جیب تو بهر ماه مطلع کردند ترک صفت ماه مقنع کردند

2 آن حقه لعل بین که از بهر بهار چون خوش بزمردش مرصع کردند

1 زیور همه بر سرو سمنبر زیبد هر یک زد گر یکی نکو تر زیبد

2 چون غنچه قبایش از زمرد زیبد چون نرگس تر کلاهش از زر زیبد