رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 روزیکه بود صحت و اسباب معاش زنهار غنیمت شمر و خوش میباش

2 زیراک چو وقت فرصت از دست رود زانپس نکند سود ترا گفتن کاش

1 آن سرو بلند کز غمش پست شدم جامی ز کفش خوردم و از دست شدم

2 از غایت لطف می ندیدم در جام گفتی که من از جام تهی مست شدم

1 قدت ز صنوبری که برخاست بهست وز سرو که دهقانش بپیراست بهست

2 دائم سخن از قد چو سروت گویم آری سخن راست بهر وقت بهست

1 آنکس که جهان زوست جهان خود همه اوست جانانش همیخوانم و جان خود همه اوست

2 خیزد شرر از آتش و چون در نگری روشن شودت ازین که آن خود همه اوست

1 نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد شربت ز کف حور بمنت نچشد

2 من چشم سیه دوست ازان دارم کو بهر سیهی ز سرمه منت نکشد

1 آن بت که بحسن بیمثالش گفتند وز غایت لطف آب زلالش گفتند

2 عکسی ز سواد دیده ابن یمین بر عارض او فتاده خالش گفتند

1 آنکس که مهیا بودش وجه معاش وز دور فلک نباشدش هیچ خراش

2 دانم بکمالش نرسد نقصانی بر خاطر اگر بگذرد اندیشه ماش

1 ای گردنم از ساعد تو طوق پذیر بر دست من از زلف تو بادا زنجیر

2 با سکه حیدری توئی خوش پسرا وز طوق و ززنجیر مرا نیست گزیر

1 گر دور فلک تابع فرمان تو نیست جز صبر درینواقعه درمان تو نیست

2 گر ملک جهان از تو ستاند دشمن غمگین مشو ایدوست که آن آن تو نیست

1 دل شد ز پی وصل دلارام ز دست جان نیز بران عزیمت از جای بجست

2 در نافه تاتار زدند آتش غم تاتار خطش پشت لب یار نشست