بودند جهاندار از ابن یمین فریومدی رباعی 241
1. بودند جهاندار بسی خسرو و گرد
رفتند و بدیگرانش ناچار سپرد
...
بنگر که صبا باز از ابن یمین فریومدی رباعی 242
1. بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد
در باغ چه لعبتان خوشرنگ آورد
...
بر خوان خود ار از ابن یمین فریومدی رباعی 243
1. بر خوان خود ار زهر گیا باید خورد
خوشتر که بر ناکس ابا باید خورد
...
تا در دل من مهر از ابن یمین فریومدی رباعی 244
1. تا در دل من مهر تو مهوش باشد
روزم چو رخ فرخ تو خوش باشد
...
تا جیب تو بهر ماه از ابن یمین فریومدی رباعی 245
1. تا جیب تو بهر ماه مطلع کردند
ترک صفت ماه مقنع کردند
...
تا در سرم ای رشک از ابن یمین فریومدی رباعی 246
1. تا در سرم ای رشک پری چشم بود
از چشم توام ستمگری چشم بود
...
تا در تن من هیچ از ابن یمین فریومدی رباعی 247
1. تا در تن من هیچ رگ و پی باشد
اندر رگ من بجای خون می باشد
...
تا مرغ روانت در از ابن یمین فریومدی رباعی 248
1. تا مرغ روانت در قفس خواهد بود
رزقت رسد آن قدر که بس خواهد بود
...
تا دست من از وصل از ابن یمین فریومدی رباعی 249
1. تا دست من از وصل تو کوتاه بود
تا بر دل من بیاد یار آه بود
...
تا دل غم آنجان از ابن یمین فریومدی رباعی 250
1. تا دل غم آنجان جهان خواهد خورد
سر نشتر غم بر رگ جان خواهد خورد
...
تا یوسف عهد را از ابن یمین فریومدی رباعی 251
1. تا یوسف عهد را بچاه افکندند
از اوج سپهر حسن ماه افکندند
...
تا بسته صحبت کسی از ابن یمین فریومدی رباعی 252
1. تا بسته صحبت کسی خواهی بود
چون مرغی اسیر قفسی خواهی بود
...