رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 هرگز فلکم زیاد می نگذارد هر دم بغمی تازه ترم بسپارد

2 نزد فلک ستمگرم عیبی نیست جز آنکه مرا اهل هنر پندارد

1 شب نیست که اشک من بقلزم نرسد آهم ز بر طارم هفتم نرسد

2 زینقوم که گر نیزه کنی در کو نشان سر بر زند از حلق و بمردم نرسد

1 دل شاد بروی دلستان خضرست جان زنده بلعل در فشان خضرست

2 گو خضر مرو بسختی آب حیات چون آبحیات در دهان خضرست

1 چون گشت زمین از سپه برف سفید از پرتو خورشید بریدیم امید

2 بیم است که ار غایت سردی هوا افسرده شود چشمه گرم خورشید

1 تا یار بحج رفت ز ما ببریدست جرمی چو نکردیم چرا ببریدست

2 از مروه و مروت اینقدر آوردست کز صحبت اخوان صفا ببریدست

1 در وصف تو هر چند زبان گفت سخن از حالت من گه بیان گفت سخن

2 چون من تو و تو منی چگویم من و تو آری چکنم چنین توان گفت سخن

1 چون باد صبا غنچه گلرا بشکافت وز نکهتش آفاق دم غالیه یافت

2 خرم دل آنکه از پی عیش صبوح چون بلبل مست سوی گلزار شتافت

1 آورد خط آن نگار تا بنماید ما را که شب و روز بهم می شاید

2 با عارضش آفتاب ماننده بود گر وقت کسوف نور او بفزاید

1 آن بت که دمی جفا فراموش نکرد با ما نفسی دست در آغوش نکرد

2 هر نکته که سر بسر بدو میگفتم در بود ولی نگار در گوش نکرد

1 استاد حسین ای بصفا همچو سروش با نطق تو سحبان شود از عجز خموش

2 در بیشه مردمی و مردی و هنر تو شیر نری که نام کردت خرگوش