رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 ای از فلکت سهم سعادت شده تیر وی از قلمت فایده ها یافته تیر

2 از حکم تو هر که سرکشد خوشه صفت هر موی که روید از تنش باشد تیر

1 ای زلف دلاویز تو بر روی تو خوش وی شعبده نرگس جادوی تو خوش

2 آیا بود آنکه با تو بینم خود را سر سوی سر آورده چو ابروی تو خوش

1 هر کس که ره و رسم جهان نیک شناخت از بهر اقامت اندرو خانه نساخت

2 این کهنه رباط را عمارت چه کنی آخر چو بدیگرانش باید پرداخت

1 گلدسته برخسار تو چون کرد نظر گفتا که نیم از تو بخوبی کمتر

2 رخسار تو گفت ار چه چنینست ولیک بر بسته دگر باشد و بر رسته دگر

1 مائیم و می ناب و بتی خوب سرشت نه بیم ز دوزخ و نه امید بهشت

2 گر دوست بدستست فراغت دارم از کعبه و بتخانه و محراب و کنشت

1 تا دست در آنزلف مشوش زده ام عاشق نیم ارانک دمی خوش زده ام

2 برخیز و قدم رنجه کن ایدوست ببین کز دست تو در خویشتن اتش زده ام

1 دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم پنداشت مگر که هست در جام میم

2 چون دید مرا کیسه تهی همچو رباب برگشت و دمی داد بکردار نیم

1 کس تیغ چو پهلوان ایران نزدست خنجر به ازو رستم دستان نزدست

2 زخمی که سپهبد جهان حیدر زد حقا که ابو لولوئه به زان نزدست

1 بنگر که صبا باز چه نیرنگ آورد در باغ چه لعبتان خوشرنگ آورد

2 ز آنها همه با گل صفت روی تو گفت مسکین گل نازک از حیا رنگ آورد

1 روزی که دلم شدی بخوبان مایل بودی ز وصالشان مرادم حاصل

2 آنروز چنان شد که نمیاید باز و آن میل که داشت همچنان دارد دل