رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 معنیت چو آنجا بگذارد صورت در حال دگر جانت برارد صورت

2 وای از عدمی که صورتش پیدا شد وانگه ز خودی که خود ندارد صورت

1 از راحت روزگار جز نامی نیست بی رنج دلی یافتن کامی نیست

2 صبحی ننماید از افق روشنیی کاندر پی آن تیرگی شامی نیست

1 ای سرمه چشم بنده خاک کویت دور از تو تنم گشت چو تار مویت

2 از دادن جان باک ندارم لیکن ترسم که بمیرم و نبینم رویت

1 ز آوردن خلق سوی صحرای وجود گر عاشق و معشوق نبودی مقصود

2 خسرو بچه رو هوای شیرین کردی کی شیفته ایاز گشتی محمود

1 بر عارض آن بت که توان تن ازوست خالیست که بدحالی مرد و زن ازوست

2 گوئی که مگر سیاهی چشم منست ز آنروی که روشنی چشم من ازوست

1 جان برخی آن پسته شکر شکنت وان قامت چون سرو و رخ چون شمنت

2 در وصف دهانت نتوان گفت سخن زیراک نگنجد سخن اندر دهنت

1 دی بر سر خاک دوستی دلبر من از دیده گلاب ریخت بر برگ سمن

2 گفتم مگری ندا کن آنرا که ترا آورد بگریه تا زند چاک کفن

1 تا غالیه گون خال مه مهر گسل پروانه صفت فتاد بر شمع چگل

2 در دیده و دل جای گرفتست چنانک در دیده سوادست و سویدا در دل

1 زلف تو که بس تعبیه ساز افتادست هندوست و لیک ترکتاز افتادست

2 تا بر دل دیوانه من بند نهاد آسوده و خوش نیست بآز افتادست

1 رفتند و رویم و هر که آید برود هر چیز که شاید و نشاید برود

2 دانم چو نباید آنچ با تو نبود آنهم که ببایدت نپاید برود