هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند از فریومدی رباعی 289
1. هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند
باید که دمی بی صنمی ننشیند
وقتیکه یلان برند بر کنده حسد از فریومدی رباعی 290
1. وقتیکه یلان برند بر کنده حسد
وازاد بدل بر نهد از بنده حسد
در کان کرم فضه وارزیز نماند از فریومدی رباعی 291
1. در کان کرم فضه وارزیز نماند
وز جمله جواهر بجز ازریز نماند
گفتند که خرمی در افاق نماند از فریومدی رباعی 292
1. گفتند که خرمی در افاق نماند
کس جفت طرب در خم این طاق نماند
هرگز فلکم زیاد می نگذارد از فریومدی رباعی 293
1. هرگز فلکم زیاد می نگذارد
هر دم بغمی تازه ترم بسپارد
رویت که در او دیده صفای جان دید از فریومدی رباعی 294
1. رویت که در او دیده صفای جان دید
جانست از انش نتوان آسان دید
هرگز بمراد من فلک دور نکرد از فریومدی رباعی 295
1. هرگز بمراد من فلک دور نکرد
یکروز بشب نشد که صد جور نکرد
نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد از فریومدی رباعی 296
1. نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد
شربت ز کف حور بمنت نچشد
یارم چو بباغ وصل خود بار نداد از فریومدی رباعی 297
1. یارم چو بباغ وصل خود بار نداد
زان شاخ امید دل من بار نداد
شب نیست که دور از تو دلم خون نشود از فریومدی رباعی 298
1. شب نیست که دور از تو دلم خون نشود
وندر طلبت ز دیده بیرون نشود
هر کو ز هوا در آتش می افتاد از فریومدی رباعی 299
1. هر کو ز هوا در آتش می افتاد
بر پیکر خاکی در ادبار گشاد
محمود طبیب چون بطب دست گشود از فریومدی رباعی 300
1. محمود طبیب چون بطب دست گشود
در معجز عیسی ید بیضا بنمود