گفتند که از برگ از ابن یمین فریومدی رباعی 301
1. گفتند که از برگ گلش خار دمید
وان حسن که دیده ئی بانجام رسید
در ابر فنا ماه از ابن یمین فریومدی رباعی 302
1. در ابر فنا ماه چگل پنهان شد
در پرده غم شادی دل پنهان شد
هر فتنه که بر سرم از ابن یمین فریومدی رباعی 303
1. هر فتنه که بر سرم کنون میآید
از فعل بد باده برون میآید
گفت آنکه مرا دید از ابن یمین فریومدی رباعی 304
1. گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید
کاندیشه نمیکنی تو از وعد و وعید
ملهم چو نعیم این از ابن یمین فریومدی رباعی 305
1. ملهم چو نعیم این جهان فانی دید
بفروخت جهان را و بدان فقر خرید
هر کس که نصیحت از ابن یمین فریومدی رباعی 306
1. هر کس که نصیحت بر او خوار بود
وانکو ببدی خود گرفتار بود
هر کو در جود و مکرمت از ابن یمین فریومدی رباعی 307
1. هر کو در جود و مکرمت بسته بود
جز خار مدانش ار چه گلدسته بود
شادانکه دلش بغور از ابن یمین فریومدی رباعی 308
1. شادانکه دلش بغور کاری بیناد
وین قاعده غیر بختیاری ننهاد
دانی بچه ماند از ابن یمین فریومدی رباعی 309
1. دانی بچه ماند ای بت حور نژاد
خالی که میانه دو ابروت فتاد
گفتم بتو هیچ آگهی از ابن یمین فریومدی رباعی 310
1. گفتم بتو هیچ آگهی میاید
زین درد که بر دل رهی میآید
زلفت که دلم بسته از ابن یمین فریومدی رباعی 311
1. زلفت که دلم بسته بموئی دارد
صد شیفته بر هر سر کوئی دارد
گفتم بدل ار چه از ابن یمین فریومدی رباعی 312
1. گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود
در پاش فکندی سرو او یار نبود