رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند باید که دمی بی صنمی ننشیند

2 دانم که ز دیده بهگزینتر نبود او نیز جهان بمردمی میبیند

1 گر هست کسیکه حکم او هست روان پس هر چه کند بنده تو از بنده مدان

2 فارغ شده اند از بدو از نیک جهان ممکن نبود وقوع تغییر در آن

1 تا روی ترا بدیدم ایعشوه پرست در دیده من نقش خیال تو نشست

2 جز مردم دیده ستمدیده من بر آب روان کس دگر نقش نبست

1 درد دل زار و زردی رخ دارم صد موکبه غم بر پی صد موکب غم

2 لطف صنم شنگ کند بیخ غمم نیکو شکند بسعی صهبا تب غم

1 دلبر شب دوش چون ز رخ پرده گشود مه کرد طلوع و نور بر نور فزود

2 ماهش برهی نمود تا حاضر بود چون ماه برفت او برهی ماه نمود

1 بگذر به چمن موسم گل جام به کف تا رخ نهد آفتاب عیشت به شرف

2 بنگر تو به نرگس ار ندیدی که بود پیرامن آفتاب پروین زده صف

1 جانرا بزر ارنگه توانستی داشت قارونش بزر نگه توانستی داشت

2 ور تیر اجل کسی توانستی دید خود را بسپر نگه توانستی داشت

1 هستم صنما ز مهر روی چو مهت سرگشته و آشفته چو زلف سیهت

2 چون ذره دلم میل هوا کرد چو یافت خورشید رخ از سایه طرف کلهت

1 دیوانه دلم که میل طبعش بهواست در کوی بتان کارگهی میآراست

2 بر کار چنان شیفته سودائی زنجیر سر زلف کژت آمد راست

1 از بس که دلم با سر زلف تو نشست چون زلف تواش فتاد صد گونه شکست

2 رخسار توام کرد چنین شوریده آری ز گلست شورش بلبل مست