رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 رخسار تو آئینه دیرینه ماست ما شاهد و دیدار تو آئینه ماست

2 آن جامه شاهی که باطلس ندهیم در صومعه آن خرقه پشمینه ماست

1 وقت طرب و مستی هشیارانست کاطراف چمن کلبه عطارانست

2 از هر طرفی شکوفه پران گشته چون نامه اعمال نکو کارانست

1 زلفت که دلم بسته بموئی دارد صد شیفته بر هر سر کوئی دارد

2 جز مردم چشم من از آن شیفتگان کس نیست بر تو کآبروئی دارد

1 گیرم که بصد رسید عمریکه تر است آخر نه که اندر پی آن روز فناست

2 خاک آب حیاتت چه فرو خواهد خورد آخر بهوا چو آتشت میل چراست

1 لعلت بشکر خنده همیبارد جان عکس رخ تو بدیده بنگارد جان

2 جان ابن یمین بهر نثار قدمت دارد صنما ورنه چرا دارد جان

1 چون چشم خوشت نرگس اگر رنجورست داند همه کس که این ازان بس دورست

2 بیماری چشم تو و نرگس هیهات نرگس یرقان دارد و او مخمورست

1 ایدل اگرت مال شد از دست بدر باکی نبود چو میرود عمر بسر

2 گیرم بزر و نقره چو قارون شده ئی چون عمر نباشد چه کنی نقره و رز

1 در حال که جانان برم آید برود و اندر پی آن رخ نماید برود

2 زان گریه کنم چو ابر کانماه چو برق حالی که نقاب وا گشاید برود

1 زلف تو که سرگشته بکردار منست آشفته تر از حال من و کار منست

2 سودای وی از دماغ بیرون نکنم هر چند کزو شکست بازار منست

1 تن در غمش از هلال باریکترست و آنماه شب چارده ز من بیخبرست

2 او خنده زنان چون گل و چون ابر مرا با گریه بهم ناله و سوز جگرست