هر شاه و گدا که از ابن یمین فریومدی رباعی 337
1. هر شاه و گدا که رخ نماید برود
هر نیک و بدی که پیشت آید برود
ز آوردن خلق سوی از ابن یمین فریومدی رباعی 338
1. ز آوردن خلق سوی صحرای وجود
گر عاشق و معشوق نبودی مقصود
رویت که ازو ماه از ابن یمین فریومدی رباعی 339
1. رویت که ازو ماه خجل سار شود
زلفت که در او باد گرفتار شود
هر کو ز طریقه ددی از ابن یمین فریومدی رباعی 340
1. هر کو ز طریقه ددی دور بود
باید که همیشه از بدی دور بود
گر جان من اندر از ابن یمین فریومدی رباعی 341
1. گر جان من اندر سر او خواهد شد
سهلست که در وجه نکو خواهد شد
هر تن که خدای را از ابن یمین فریومدی رباعی 342
1. هر تن که خدای را بجانی ارزد
باید که ترا نیز بنانی ارزد
هرچ آن هنر جمله از ابن یمین فریومدی رباعی 343
1. هرچ آن هنر جمله بزرگان باشد
و اسباب سیادت سترکان باشد
شبها دل من بسا از ابن یمین فریومدی رباعی 344
1. شبها دل من بسا که عیاری کرد
در کوی هوس رندی و شطاری کرد
هر چند که عمرم از ابن یمین فریومدی رباعی 345
1. هر چند که عمرم نه بسامان گذرد
سهلست که عاقبت بهر سان گذرد
هم سهم سعادت بهدف از ابن یمین فریومدی رباعی 346
1. هم سهم سعادت بهدف باز رسید
هم لؤلؤ لالا بصدف باز رسید
هر چیز کزو هستی از ابن یمین فریومدی رباعی 347
1. هر چیز کزو هستی تو پیدا شد
هم اوست که گه خامش و گه گویا شد
غریب اگر چه وزیر از ابن یمین فریومدی رباعی 348
1. غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد
همیشه میل دلش سوی خانمان باشد