رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 ز اندیشه هر چه وصف مالی دارد دل ابن یمین همیشه خالی دارد

2 خود رفت هر آنچه رفت و نا امده است خرم دل انکه ذوق و حالی دارد

1 آن سبزه که گرد لعل کانی گردد پیوسته برای دلستانی گردد

2 خضریست نشسته بر لب چشمه نوش تا شارب آب زندگانی گردد

1 هر کو بسعادتی رسد روزی بیست زانپس بشقاوتش بسی باید زیست

2 بنگر بگل تازه و زوگیر قیاس کاندر پی یک خنده که زد چند گریست

1 گر من نظری کنم بدان ماه تمام باید که ملامت نکند شیخ و امام

2 معشوقه دلربای چون هست بکام خواهی بحلال باش خواهی بحرام

1 شاها ز منت گر چه نمیآید یاد روزی کرمت هم دهدم آخر یاد

2 تا عالم فانی بود از آتش و آب وز خاک وز باد دولتت باقی باد

1 هستم ز خیالت ای بت سیم سرین پیوسته قرین حور در خلد برین

2 با عشق من و حسن رخت بلبل و گل این طعنه زند بران و آن خنده برین

1 ای گشته جهان ز نور رایت روشن گلخن شود از نسیم خلقت گلشن

2 با عدل تو نشگفت اگر ماهی و ماه آن یک سپر اندر آرد این یک جوشن

1 هنگام سپیده دم گل سیب نگر ز آب بقمش نقطه ز ده باد سحر

2 گوئی رخ نازک دلارام منست افشانده بر او دیده من خون جگر

1 دی گفت یکی که داشت با من دل راست کای ابن یمین وجه معاشت ز کجاست

2 گفتم که ز انبار کسی روزی ماست کانرا نبود بهیچوجهی کم و کاست

1 بیروی تو دل صبور گردد هیهات یا از غم تو نفور گردد هیهات

2 چون زلف خودار سرش ببری صد بار یکدم ز رخ تو دور گردد هیهات