رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 ای سرور عهد هرکه شمشیر تو بست شیر فلکش به زیر پالان چو خرست

2 بدخواه تو خشک‌مغز و گندا چو کماست وز عمر چو باد بیزنش باد به دست

1 از راحت روزگار جز نامی نیست بی رنج دلی یافتن کامی نیست

2 صبحی ننماید از افق روشنیی کاندر پی آن تیرگی شامی نیست

1 این برشده دولاب که گردد پیوست گاهیش بلند بینی و گاهی پست

2 هرچیز که هست نیست هرگز نشود و آن نیز که نیست هم نخواهد شد هست

1 از روی تو با برگ سمن فرقی نیست وز قد تو تا سرو چمن فرقی نیست

2 هر چند بشانه میکنی فرق دو نیم از موی تو تا مشک ختن فرقی نیست

1 ای آمده از جهان گزینم رویت وی برده بغارت دل و دینم رویت

2 ترسم نبود که پیش رویت میرم ترسم که بمیرم و نبینم رویت

1 ای کرده در آفاق روان جود توصیت وافکنده در افاق جهان جود توصیت

2 در عهد تو هر کجا جهد برق امید چون رعد بر آرد پی آن جود توصیت

1 آویختم ایجان دلکی در کویت از طاق دو ابروت بیکتا مویت

2 تو جان منی و روشنست این همه را کز تست حیاتم و نبینم رویت

1 انسان نه بدینصورت و شکل انسانست کین شکل ز آمیزش جسم و جانست

2 آنی تو که جسم وجان من میگویند و آنچیز که هر چه هست آنست آنست

1 آن بت که سروردل و نور بصرست معنیش یکی و در هزاران صورست

2 از وی چه نشان دهم که از غایت لطف چون آب بهر جاش نشان دگرست

1 آنکس که جهان زوست جهان خود همه اوست جانانش همیخوانم و جان خود همه اوست

2 خیزد شرر از آتش و چون در نگری روشن شودت ازین که آن خود همه اوست