رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 ای ز آتش سودات دل اندر تب و تاب وی عالم خاکیم ز عشق تو خراب

2 دارم ز غمت مردم چشمی چو حباب دائم ز هوا خیمه زده بر سر آب

1 گر میطلبی گوهر اسرار طلب واندر صدف ایندل بیدار طلب

2 از کوی تو چون راه بدر می نرود دلدار توئی و هم تو دلدار طلب

1 تا بر تن آزرده تب افتاد مرا یکروز نکرد هیچکس یاد مرا

2 تا من بزیم ثناء تب گویم از آنک تب بود که پشت گرمیی داد مرا

1 آنخواجه که سروریست بر خلق او را هست اطلس آسمان کم از دلق او را

2 پیشش چو دوات هر که سر باز نشد بر زد چو قلم دوده سر از حلق او را

1 دلدار همیگفت من محزون را کآخر چه دواکنی دل پرخون را

2 از وی چو شنیدم اینسخن بگشادم قفل از سر درج گوهر موزون را

1 ای دل ز جهان بجز حقایق مطلب آسان گذران ره مضایق مطلب

2 بیرون ز دهان و از میان صنمی جز خرده مگیر و جز دقایق مطلب

1 ای کرده هوای مال نا پروایت بشنو سخنی عرضه کنم بر رایت

2 وارث پسرینه چون نداری باری بیگار مکن برای دختر گایت

1 از کوی تو با دل حزین باید رفت با غصه و قهر همنشین باید رفت

2 رفتیم ز پیش تو بجائی که مپرس از خدمت مخدوم چنین باید رفت

1 ایعشوه دهان ترک شما کردم و رفت رخ سوی در سخا کردم و رفت

2 چون بوی وفاتان نشنیدم همه را در لعنت ایزدی رها کردم و رفت

1 حسنت که بر او روح نظر داشت مرا دائم لب و دیده خشک و تر داشت مرا

2 هم ز اول کار چون سرماش نبود در پای غمت ز دست برداشت مرا