رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 خوش نیست دل خسته ریش از تو جدا هستیم نه بر مراد خویش از تو جدا

2 زین پس اگرم بخت رساند بر تو دیگر نشوم بتیغ و نیش از تو جدا

1 گل را بسحر نظر ربا کرد صبا واراست و سوی چمن آورد صبا

2 گل هست عروس پاکدامن کو را اندر تتق چمن بپرورد صبا

1 تا بر تن آزرده تب افتاد مرا یکروز نکرد هیچکس یاد مرا

2 تا من بزیم ثناء تب گویم از آنک تب بود که پشت گرمیی داد مرا

1 یا رب ز خرد مدار محروم مرا میدار بنام نیک موسوم مرا

2 پیرایه تو داده ئی مرا گوهر نظم عاطل مکن از گوهر منظوم مرا

1 در وی زده ایم دست او داند و ما وز جام وییم مست او داند و ما

2 گر زاهد و عابدیم و گر فاسق و رند هستیم چنانک هست او داند و ما

1 نائی که جمال دلستانست او را لبها چو عقیق در فشانست او را

2 در چنگ وی ار ناله کند نای رواست دم در دهدش ناله از آنست او را

1 گفتم صنما غم رهی نیست ترا وز درد درونم آگهی نیست ترا

2 هرگز نکنی دوا بسیب ز نخم گفتا که کنون به از بهی نیست ترا

1 حسنت که بر او روح نظر داشت مرا دائم لب و دیده خشک و تر داشت مرا

2 هم ز اول کار چون سرماش نبود در پای غمت ز دست برداشت مرا

1 گل دید صفای آنرخ نیکو را از غصه درید گر ته صد تو را

2 با شکر تو نبات لافی میزد در چوب ز بهر آن گرفتند او را

1 دلدار همیگفت من محزون را کآخر چه دواکنی دل پرخون را

2 از وی چو شنیدم اینسخن بگشادم قفل از سر درج گوهر موزون را