رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 خاتون جهان جهانملک خاتون را آن کیسه فشان سیم و زر قانون را

2 جاوید بقا باد که تا دفع کند عدلش ز سر من ستم گردون را

1 برخیز اگر دسترسی هست ترا میدان بیقین که نیست پیوست ترا

2 در یاب و مده فرصت امکان از دست شاید که دگر می نرسد دست ترا

1 در فتنه این و آن میفکن خود را در بیم و بلای جان میفکن خود را

2 کاریکه در آن بسعی تو حاجت نیست ز نهار در آن میان میفکن خود را

1 دل شد سیه از سپیدی برف مرا در ده می لعل ساغری ژرف مرا

2 کو مطبخی پاک و مسمن مرغی تا قلیه کند بقاتق ترف مرا

1 گر قصد کند بصد ضرر روی مرا ور بسته بر آرد بسر کوی مرا

2 تا حاکم بر کمال فرمان ندهد نقصان نکند بیکسر موی مرا

1 من بنده نکو شناسم احوال ترا جودی نبود ترا و امثال ترا

2 گوئی سبب حرص لزوم جمعست کز صرف کنند منع اموال ترا

1 دارم هوس لعل تو ایدر خوشاب بشتاب تو هم که میکند عمر شتاب

2 تا کی دل بریان من از خون جگر بر آتش سودای تو گرید چو کباب

1 کردی دلم ایماه دل افروز کباب خواهی ز دل سوخته هر روز کباب

2 از سوز غم تو خون چکانید دلم شک نیست که خون چکاند از سوز کباب

1 بر خاک فتاده رند کی مست و خراب خونابه فشان ز آتش غم همچو کباب

2 کم نیست ز زاهدی که دارد بادی در سر چو حباب ار چه رود بر سر آب

1 معشوقه چو بامداد برخاست ز خواب یک نیمه نمود رح ز پیروزه نفاب

2 گفتی که طلوع آفتاب از آبست طالع شده یک نیم و دگر نیم در آب