رباعیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 هر چند که فرزند بسامان باشد دردیست که بی مایه درمان باشد

2 از زیستنش رنج فراوان باشد وز مردن او خرابی جان باشد

1 شب تیره و صبح گشته روشن زافق چون عارض دلدار ز پیروزه تتق

2 دریاب صبوح را و نومید مباش کافزون ز شمارست بدادار طرق

1 گفتم صنما گر چه رخت همچو مهست لیکن رقم سیاه بروی نه بهست

2 گفتا که چنین مگوی من لاله رخم آخر نه که پاره ئی ز لاله سیهست

1 تا رست بگرد شکرت شاخ نبات عشاق تو کردند صفتهاش اثبات

2 گفتند که دود لاله در غنچه رسید یا آبحیات شد نهان در ظلمات

1 کنجی ورفاغی و فراغی از خلق حاصل کن و بگذر ز سر اطلس و دلق

2 از آب قناعت ار برای غسلی آتش کند از تو دفع چون روغن طلق

1 ایدل چو نمی شکیبی از روی بتم زنهار وبهش تانروی سوی بتم

2 کز فتنه آن دو چشم جادوی بتم صد جان بجوی است در سر کوی بتم

1 گردون که سوی سفله و دونش نظرست منگر تو بدو که سخت بی پا و سرست

2 آخر فلکا چه دور داری که در او هر جام تو ناگوار تر از دگرست

1 ما تشنه لبانیم می ناب بیار سرمایه پای بند اصحاب بیار

2 نی نی بتکلف نتوان برد بسر گر دسترست نیست بمی آب بیار

1 ای در سر تو فتاده سودای عراق بد بود که افتاد ترا رأی عراق

2 تو تا ز خراسان شده ئی بر دم تو کس می نزند دم بجز از نای عراق

1 گفتم بدل ار چه وقت گفتار نبود در پاش فکندی سرو او یار نبود

2 دل گفت که گر جان رود اندر سر او غم نیست هر آنچه رفته انگار نبود