قطعات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 منت ایزد را که گردون گر که یکچندی مرا در جهان میداشت سر گردان بسان خویشتن

2 از جهان بیرون نرفتم تا ندیدم عاقبت دشمنانم را بکام دوستان خویشتن

3 من نه چون دونان برای نان چنین سر گشته ام بهر آب افتاده ام دور از مکان خویشتن

4 از مکان خود اگر بیرون فتادم عیب نیست از هنر بیرون فتد گوهر ز کان خویشتن

1 چه کنی با فلک عتاب که من نیک بد حال گشتم از فن تو

2 گر خموشی چو باز پیشه کنی دست شاهان بود نشیمن تو

3 ور بر آری خروش چون بلبل هست زندان تنگ مسکن تو

4 رو که گردون فراغتی دارد از بلند و ز پست کردن تو

1 هر که از طاعت بسیار در افتاد بعجب چون عزازیل شود مستحق لعن و تفو

2 گر ته طاعت ما را که گنه چاک ز دست سهل باشد کندش تو بیک لحظه رفو

3 هر گناهی که کند بنده خداوندش اگر نکند عفو مر او را نتوان گفت عفو

1 گاه آن باشد که باشم پای بر جا همچو قطب آسمان آخر چو خود سرگشته تا کی داردم

2 گر چه گردون اینزمان یکسر سخن با من گذاشت زان چه حاصل چون زمانی بیسخن نگذاردم

3 در کفم روزی نبیند کس وجوه یک شبه با همه گو هر که ابر دیدگان میباردم

4 نه چرا از فقر نالم چون خرد فلاح وار تخم صبر اندر زمین پاک دل میکاردم

1 ای خداوندی که اندر دفع فاقه جود تو آن اثر دارد که اندر دفع صرصر پوستین

2 بنده‌ای کز مهر تو بودست دائم پشت گرم چون روا داری که سرما افتدش در پوستین

3 باد دی‌ماهی به صد سختیش خواهد کند پوست زآن سبب کش نیست الا پوست در بر پوستین

4 گر نپوشی پوستینش می‌نگردد پشت گرم تا بپوشد از بره خورشید خاور پوستین

1 پیشتر زین بسی صدور و عظام داشتندی درین سرای آرام

2 جز عظام صدور باقی نیست اینزمان زآنهمه صدور و عظام

3 چون سرانجام ازینخرابه رباط رخت بربست بایدت ناکام

4 پس همان به بود که واو وداع متصل باشدت بمیم سلام

1 هر دشمنی که با همه کس در ره افتدم او را برای صاحب خود دوستی کنم

2 جز دشمنی مردم حاسد که دفع آن ممکن نباشد ار چه که صد دوستی کنم

1 سپهر مهر جلالت جلال دولت و دین توئی که رأی ترا شاه انجم است غلام

2 کسیکه سر ننهد پیش تو صراحی وار مدام در دل او باد خون ناب چو جام

3 بمن رسید بشارت که رأی آن داری که حال بنده رسانی ز تفرقه بنظام

4 بدان مبشر فرخنده من چنین گفتم که عرضه دار بدان مقتدای جمله کرام

1 یکروز بپرسید منوچهر ز سالار کاندر همه عالم چه به ای سام نریمان

2 او داد جوابش که درینعالم فانی گفتار حکیمان به و رفتار فهیمان

1 ای شهنشاهی که ترک آسمان بندد کمر از برای بندگی کمترین هندوی تو

2 بر مثال استره سر در شکم پنهان کند روزگار آنرا که جوید نقص یکتا موی تو

3 کمترین بندگان ابن یمین کز اعتقاد هست و خواهد بود دایم معتکف در کوی تو

4 چون بامیدی که بیند طلعت میمونت را هر صباحی می‌شتابد همچو دولت سوی تو