قطعات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی
1 سلطان تاجبخش مرا پیش تخت خواند بر امتثال حکم بناچار تافتم
2 تا زر زنم بمدحت او بوته ضمیر صد ره بتاب آتش اندیشه تافتم
3 وز بهر ارمغانی او دیبه ثنا از تار و پود لفظ و معانی ببافتم
4 چون گشت روشنش که من اندر گه بیان موی سخن بناوک فکرت شکافتم
1 ایدل صبور باش بر احداث روزگار نیکو شود بصبر سرانجام کار تو
2 با هیچکس ز خلق خدا دشمنی مکن تا بر مراد دوست بود روزگار تو
3 با حلم و با تواضع اگر همنشین شوی اغیار تو شود بصفا یار غار تو
4 بر هرچه کردگار ترا داد شکر کن تا بیش از ان جزات دهد کردگار تو
1 الهی بهنگام پیری مرا تمنای نفس جوانان مده
2 میفکن بسختی و دشواریم گشاده کن آسان ز کارم گره
3 جهانی سراسر پر از دون شدست چه آن مه که هستند از ایشان چه که
4 ندارم سر کدیه زین سفلگان بگردن درم بارشان بر منه
1 ای صبا از بخت نیک ار اتفاق افتد ترا چونکه یابی راه سوی شهریار دین پناه
2 آنکه باشد لطف و عنفش از طریق خاصیت دوستانرا جانفزای و دشمنانرا عمر کاه
3 خسرو عادل نظام ملک و دین کز عدل او بر کتان زین پس تعدی می نیارد کرد ماه
4 کس نگوید ابر نیسان با کفش ماند از آنک فیض این باشد دمادم بخشش آن گاهگاه
1 ندانم از چه بکینم میان ببست سپهر چو هست بر همه آفاق مهر او روشن
2 کدام مهر که از تیغ کین او نرهی و گر ز پوست بپوشی چو ماهیان جوشن
3 گلی بگلشن نیلوفری چو من نشکفت بکام اهل دلی در جهان در این گلشن
1 ز ابن یمین پیام برای باد صبحدم نزد علاء دولت و دین آصف زمان
2 دستور دین پناه محمد که خلق را بخشد بهر دمی چو مسیحا هزار جان
3 خلق جهان بطاعت او سر نهاده اند هرگز کرا شدست مسلم چنین جهان
4 گو حق خدمت منت از یاد اگر شدست ما را حقوق بر تو یادست همچنان
1 گفتم روم زیارت پیشینیان کنم باشد که راحتی رسد از روحشان بمن
2 عقلم شنید و گفت که بنشین بجای خویش واندر خطر بهرزه مینداز جان و تن
3 آخر زندگان بچه خلعت رسیده ئی تا گسترند در قدمت مردگان کفن
1 چرخ دولابیست پنداری جهان بر مثال کوزه ها خلقان او
2 فرقه ئی سر سوی بالا میروند دامنی پر نعمت از احسان او
3 باز جمعی را ز بالا بر نشیب کف تهی میآورد دوران او
4 زو مدار ابن یمین چشم وفا کاعتمادی نیست بر دوران او
1 گفتند چو هست رزق مقسوم زحمت چه کشی ز بهر جستن
2 گفتم که بلی ولی ازین پیش گشتست حواله گه معین
3 روزی یکی بمصر و شامست و آن دگری بروم و ارمن
4 از بنده مبین تو این تکاپوی کین حکم خدای راند بر من
1 خسروانرا دو کار میباید تا شود کار خسروی بنظام
2 اولا همتی چو ابر بهار که دهد بهره خواص و عوام
3 ثانیا هیبتی که دشمن را خون چکاند بجای خوی زمسام
4 گر یکی زین دو خصله پامال است خسرویرا مدار چشم دوام