قطعات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 هر کرا با خویشتن حالی بود کی شود خاطر ز تنهائی دژم

2 با خود اندر کنج عزلت سرخوشست گر بشادی میگذارد و ر بغم

3 همدمی کز وی برآساید دلی گوئیا نامد بهستی از عدم

4 چون نیم در بنده جاه و منصبی سهل باشد گر نباشم محتشم

1 بحق چار محمد بعز چار علی بحرمت دو حسن مقتدای جمله جهان

2 بیک حسین و بیک جعفر و بیک موسی که بنده ابن یمین را ز بند غم برهان

1 صحبت جمغی که ما را دوستان میزیستند بر مثال صحبت اصحاب کشتی یافتم

2 نیکشان سهل انقیاد و نرمخو دیدم نخست و آخر الامر از طبیعتشان درشتی یافتم

3 خوب سیرت زیستم با جمله شان و زهر یکی سر بسر گفتار چون کردار زشتی یافتم

4 با وجود این برایشان هم نگیرم بهر آنک دوزخی فعلند و اکثر را بهشتی یافتم

1 هر که در جمع مال سعی کند تا بدست آرد از حرام و حلال

2 کرد باید بکام دل صرفش که بود زنده را منافع مال

3 ور بماند برای وارث خویش او برد وزر و ارثش اموال

1 گر بگویم خون شود در کوه سنگ آنچه من از دور گردون می‌کشم

2 کس نداند چون منی دیوانه‌ای جور این گردون دون چون می‌کشم

3 گرده‌ام خون می‌شود تا گرده‌ای از تنور رزق بیرون می‌کشم

1 بر تو پاشم ز بحر دانش خویش سخنی همچو لؤلؤ و مرجان

2 بخت اگر یار و عقل رهبر تست بنگاریش چون الف در جان

3 دشمنت را بهیچ رو منمای گر چه او دوست کام گردد از آن

4 تشنه میباش از خضر میپذیر منت آب چشمه حیوان

1 شهریارا من از این حضرت چون خلد برین میروم وز سر حسرت بفضا مینگرم

2 هستم از بیم جدائیت سر آسیمه چنانک خبر از پای ندارم که زمین میسپرم

3 اگرم دست اجل از سر ما نفشاند خاک پای تو شود بار دگر تاج سرم

4 ور اجل دور ز رویت ندهد مهل مرا بهمین مهر و نشان مهر تو با خاک برم

1 مرد عاقل نرود در پی کاری که در آن هر کسی تهمت دیگر نهد اندر حق او

2 عاقل آنست که فکرش بمقامی برسد که بگویند پس از وی همه کس منطق او

3 زیر زین رام کند توسن ایام چنان کز لگامش نکشد سر پس ازین ابلق او

4 گر ز دریای فلک میل گذارش باشد شود از قوت رایش مه نو زورق او

1 این منم باز که در باغ بهشت افتادم وز سفر کان بحقیقت سقرست آزادم

2 این بخوابست که میبینم اگر بیداری که پس آنهمه اندوه چنین دلشادم

3 دستگیر ار نشدی حق که توانستی خاست آنچنان سخت که ناگاه ز پای افتادم

4 چه کنم ملک خراسان چه کشم محنت جان وقت آنست که پرسی خبر از بغدادم

1 تاج فرق اهل دانش ای عروس فضل را حلقه گوهر کش طبعت نکوتر پیرهن

2 وی ز رشک نفحه گلزار خلق فایحت گل دریده هر سحری تا پای از سر پیرهن

3 آفتاب رأی تو چون سایه بر گیتی فکند کرد نیلی از غم او ماه انور پیرهن

4 قطعه ئی نزد من آوردند کاندر لفظ او بود معنی خوش نفس چون غنچه اندر پیرهن