قطعات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 دو قرص نان اگر از گندم است اگر از جو دو تای جامه اگر کهنه است اگر از نو

2 بچار گوشه ایوان خود بخاطر جمع که کس نگوید از اینجای خیز و آنجا رو

3 هزار بار نکو تر بنزد ابن یمین ز فر مملکت کیقباد و کیخسرو

1 غیر این اصطرخ پر ماء معین کس نشان داد آسمانی بر زمین

2 میوزد از روی آبش باد صبح میفشاند روح قدسی آستین

3 میدهد از سدره و طوبی نشان بر کنار او درخت صف نشین

4 مطربانش بر درختان میزنند شادی دلرا نواهای حزین

1 دلا در نیک و بد بی اختیاری چنین آمد ز بدو فطرت آئین

2 بهر نیکی سزای آفرینی بهنگام بدی در خورد نفرین

3 اگر خود فی المثل مقدار کاهیست که بر احسان همی یابند تحسین

4 محاسب روز محشر چون کریمست میندیش از حساب تیره چندین

1 در پی آنه کار به گردد در تکاپوی هر طرف جستیم

2 بطمع تا مگر شویم کسی پیش هر ناکسی کمر بستیم

3 عاقبت کار بر مراد نشد هرزه ناموس خویش بشکستیم

4 دست و پائی زدیم در نگرفت پشت پائی زدیم وارستیم

1 هر که بر حضرت دادار توکل دارد مخلصی زود پدید آیدش از قید هموم

2 وانکه با طاعت و پرهیز رود بر در او شافعش بود و بود گر چه جهولست و ظلوم

3 مکن اندیشه بیهوده ز نیک و بد کار که بد و نیک جهان هست یکایک محتوم

4 طالع ار سعد و گر نحس بفرمان ویست نبرد ره بقضا معتقد رمل و نجوم

1 شبی بحجره خلوتسرای عقل گذشت ملول گشته ز اغیار و یار ابن یمین

2 چو شد بحجره درون تازه تر ز بخت جوان نشسته دید یکی پیر کار ابن یمین

3 چو یافت محرمش از پر دلی اساس نهاد شکایتی دو سه از روزگار ابن یمین

4 سؤال کرد در اثنای آنکه چند بود بسان سرو سهی بی یسار ابن یمین

1 که باشد آنکه رساند ز راه لطف و کرم رسالتی بجناب خدایگان از من

2 کراست قدرت آن کین سخن فرو خواند بسمع اشرف سردار شه نشان از من

3 امیر عالم عادل که به ز مدحت او کسی سخن نشنیدست در جهان از من

4 جهان رافت و رحمت امیر شیخ علی که ذکر خیر کند دائمش زبان از من

1 شرح شوق و نیازمندی خویش می نیارم که در بیان آرم

2 با کنار ار رسم ز بحر فراق جان بشکرانه در میان آرم

1 میندیش در حق مردم بدی که آری بلا بر سر خویشتن

2 نبینی که رنج فراوان کشد که چاهی کند بهر من چاه کن

3 بآخر چو چه را بپایان برد وی اندر تک چاه بینی نه من

1 می نوش و شادباش و طرب کن که دمبدم نو مهره ئی برآید ازین حقه کهن

2 چیزیکه هست و بود و بود نیست غیر این این لوح اگر هزار پی آری ز سر به بن

3 زای زبان عجز گره میشود چو ها در شرح آنکه هست بر آن دال کاف کن

4 ابن یمین نصیحت پیرانه میکند تا بخت نو جوان شودت گوش کن سخن