قطعات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 مرا چون خار غم در دل شکست از مهر گلرویان نهادم سر ازین حسرت بنفشه وار بر زانو

2 ولی نیک و بد گردون چو گردانست می‌گویم عسی الایام ان یرجعن یوما کالذی کانوا

1 اگر مجال بود بندگی ابن یمین ببارگاه جلال خدایگان برسان

2 نیاز من بزمین بوس او چو شرح دهی سخن چنانکه تو دانی بآسمان برسان

1 مرا زین پیش خاطر چندگاهی بانواع سخن میبود مایل

2 غزل میگفتم و مدح و مرائی هجا گفتن نبودم نیز مشکل

3 کنون از جور گردون بسته بینم در گوهر فشانی بر افاضل

4 غزل را عشق را یار ندارم من یکی زین هر دو حاصل

1 نبود مهتری بروز و بشب باده خوشگوار نوشیدن

2 یا طعام لذیذ را خوردن یا لباس لطیف پوشیدن

3 من بگویم که مهتری چه بود گر بخواهی ز من نیوشیدن

4 همگنان را ز غم رهانیدن در رعایات خلق کوشیدن

1 اندرین ایام هر کو همچو فرزین کژ رواست دارد از منصب چو فرزین خانه در پهلوی شاه

2 آنکه تا بودست چون رخ راست رو بودست و هست دائما در گوشه ئی محروم و دور از روی شاه

1 بحمدالله مرا هستند فرزندان روحانی که حوراشان بپروردست در آغوش و رضوان هم

2 سراسر بر جهانگیری چو شاه اختران قادر عراق آورده زیر حکم اقلیم خراسان هم

3 دمی با هر که بنشینند بگشایند بر طبعش ز صورتهای پر معنی در صد باغ و بستان هم

4 بهر مجلس که بگشاید یکی زیشان در حکمت دمادم اهل مجلس را کند خندان و گریان هم

1 بتعییر دی گفت با من یکی که میزیستی از نصیحت گران

2 که پیری ترا در میان چون گرفت چرا از جوانی نیی بر کران

3 شدت سر سپید و نشد از دلت سیاهی خال و خط دلبران

4 بدو گفتم ای ساده دل اینقدر ندانی ز گفتار دانشوران

1 هر کرا طالع مساعد نیست هر چه او کرد و گفت نا مقبول

2 مردی وجود او جنون و تلف زهد و فضلش همه فساد و فضول

3 و آنکه اقبال رهنمای ویست میرود تا به پیشگاه قبول

4 مختصر تر بگویم ابن یمین تا نگردند اهل عقل ملول

1 هر چه موجودست آنرا یافتند اهل حکمت منحصر در ده مقال

2 جوهر و کیف و کم و این و متی وضع و ملک و نسبت و فعل و انفعال

3 و آنچه خارج زینمقولات اوفتد تنک بینم عقل را در وی مجال

4 پس هر آن موجود کاندر وی خرد هست حیران نیست الا ذوالجلال

1 پیش اهل کمال نقصانست شاد و غمگین ز بیش و کم بودن

2 وز پی حاصل امور جهان روز و شب در غم و الم بودن

3 نزد دانا جمیع ملک جهان می نیرزد دمی بغم بودن