قطعات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 مقصود کاخ و صفه و ایوان نگاشتن کاشانه های سر بفلک برفراشتن

2 گلهای دلفریب و درختان میوه دار در باغ و بوستان زره عیش کاشتن

3 دانی چراست تا بمراد دل اندر او یک لحظه دوستی بتوان شاد داشتن

4 ورنه کدام مردم عاقل بنا کند هرگز عمارتی که بباید گذاشتن

1 فیلسوفی که من در اسرارش ببد و نیک بود می محرم

2 گفت پندی سه چار فرمودست شاه کسری سر ملوک عجم

3 اولین پند آنکه مالش نیست هیچ کامی نیابد از عالم

4 دومین پند آنکه جفتش نیست نیستش دل بهیچ رو خرم

1 هست کار سعادت دنیا راست همچون مناره برفین

2 آفتاب تموز حادثه ها برگشاده برو- ز تاب کمین

3 در تزلزل بنای ارکانش دل برو کی نهند اهل یقین

4 ناگهانی ز هم فرو ریزد که امید ثبات دارد ازین

1 صاحبا گر چنین همی شاید که بهر یک مهت سلام کنیم

2 ما چه حاضر چه غائب از در تو هم برین قصه را تمام کنیم

3 کز تو پرسیم و تو جواب دهی که ازین هر دوان کدام کنیم

4 در سفر آریم عمر بسر یا به بنگاه خود مقام کنیم

1 آصف ایام تاج ملک و دین عبدالکریم ای برونق کار دین از رای ملک آرای تو

2 عقل باور دارد ار جان مصور خوانمت زانکه همچون جان همه لطف است سر تا پای تو

3 در ازل خیاط صنع لایزالی دوختست کسوت لطف الهی راست بر بالای تو

4 آز را کز بد و فطرت جوع کلبی همدم است چار پهلو شد شکم از سفره نعمای تو

1 سفر نیکست بهر آنکه هر روز چه خوش باشد بنو جائی رسیدن

2 مشرف گشتن از دیدار اصحاب رخ صاحبدلان هر جای دیدن

3 ولی تلخست آن شربت که هر روز ز دست دیگری باید چشیدن

1 امیر حیدری ایسالک مسالک حق توئی مجرد و مفرد بسان روح الامین

2 چو عقل کل شده دانند حقیقتها توئیکه علم یقین تو هست عین یقین

3 کنند صومعه داران عالم علوی برین روش که تو داری بصد زبان تحسین

4 سپهر گرم رو شوق را چو تو قطبی نشان نداد کس از ساکنان روی زمین

1 مرو ای ابن یمین گر دهد ایام ترا دو سه روزی دگر اندر وطن خاکی مهل

2 هیچ اگر ز آمدن و رفتن خود با خبری جهد کن تا ندهی عمر بباد از سر جهل

3 وقت را دار غنیمت که برفت آنچه برفت نخورد انده نا آمده خود مردم اهل

4 صعب گردد بتو آنکار گرش گیری صعب بگذرد سهل گرش نیز فرو کیری سهل

1 مجلس دستور ایرانست یا خلد برین کاندرو بر هر طرف بینی صفی از حور عین

2 شاید ار فردوس اعلی خوانمش از بهر آنک از لب ساقی میش ممزوج شد با انگبین

3 صاحب مجلس چو رضوان ساقیان مانند حور جام می دروی روان چون چشمه ماء معین

4 آفتاب اهل مجلس هیچ میدانی که کیست روشنست این سایه یزدان علاء ملک و دین

1 گر بدست آید مرا در تیه حیرت یک جوین قانعم منت پذیر از من و از سلوی نیم

2 ور پلاسی باشدم از نقش منت بی علم طالب دیبای چین و اطلس و خارا نیم

3 دم فرو بستم بکلی از مدیح و از غزل بشنو از من کز چه معنی در پی اینها نیم

4 از کسی لطفی نمی بینم که گویم مدح او بر جمال دلبری هم عاشق و شیدا نیم