قطعات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 سر افاضل عالم امام عبدالحی ز هی بخامه گهر پاشتر ز ابر مطیر

2 ز اهل فضل توئی آنکه در مراتب شعر رسیده ئی بکمال و گذشته ئی ز اثیر

3 توئی که خامه زر پیکرت بغواصی میان ببست و برآورد در ز لجه قیر

4 سپهر اگر چه هزاران هزار دیده گشاد بجز بدیده احوال ترا ندید نظیر

1 حضرت اصحاب دنیا را مثالی گفته اند عرضه دارم گر چه بعضی را نیاید دلپذیر

2 نسبتش با مستراحی کرده اند از بهر آنک باشد از بهر قضای حاجت از وی ناگزیر

3 لیک چون حاجت برآمد زود از آنجا در روند ز آنک عاقل نبود اندر وی زمانی جایگیر

4 گر بگوش دل نیوشی پند ارباب خرد انیت حالی بس شگرف و انیت کاری بی نظیر

1 زین همدمان فغان که همه مار ماهیند صورت بسان ماهی و سیرت بسان مار

2 از بهر سیم خام بماهی طمع مکن پخته ز بهر مهره نبوسد لبان مار

3 محبوب اهل دل نشود بد کنش بمال آخر نه گنج سیم و زر آمد مکان مار

4 هر کس چو مور کرد بنان پاره شان کشش بر ساخت پاد زهر ز آب دهان مار

1 صاحب اعظم جلال ملک و دین یونس که باد انجم و افلاک را گرد مدار او مدار

2 پنجه زرپاش و کلک در فشانش میدهد خجلت باد خزان ورشک ابر نوبهار

3 عالمی در بحر احسانش غریقند آنچنانک ز آن میان ابن یمین را بینم و بس بر کنار

4 ای کریمی کز نهیب جودت استادان صنع ساخته از سنگ خارا بهر سیم و زر حصار

1 سعی در تنقیص قدر خویش کرد هر که کرد اهمال در تکمیل نفس

2 بارها ای نفس نافرمان ترا گفته ام کز حرص بر دنیا مچفس

3 آبرو خواهی چو خاک افتاده باش نی چو آتش از هوا در تاب و تفس

1 خواهی که خوار می نشوی ایعزیز من هرگز به دم کسی نزنی پیش کس نفس

2 زیرا که با تو کس نکند ماجرا از آنک بهر چه یاد می نکنی پیش من ز کس

3 و آنکس که شهره گشت ببد گفت دیگران کس را بصحبتش نبود در جهان هوس

1 همانا که شاهنشه بی نظیر کزو تازه شد رسم تاج و سریر

2 تمور خان شهنشاه جمشید فر که هم تاج بخش است و هم تختگیر

3 گر اخلاص من بنده یاد آورد ببخت جوان بیند و رأی پیر

4 که ابن یمین بر گل مدح کس جز او گر زند بلبل آسا نفیر

1 دوش با خود نفسی مصلحت دنیا را میزدم هندسه ئی در بدو در نیک امور

2 گاه میساختمی بر که و حوضی که در او جز بکشتی نکند خیل خیالات عبور

3 گه بصحرای هوس از پی نظار گیان باغها ساختمی متصل دور و قصور

4 گاهشان کردمی از حور چو فردوس برین ز آنکه فردوس برین خوش نبود بی رخ حور

1 خسروا بنده را اجازت ده تا بگویم حکایت دل ریش

2 مدتی شد که در ره اخلاص کرده ام بندگیت از کم و بیش

3 جان ز بهر تو میکنم قربان ور نباشد چنین ندارم کیش

4 حال اخلاص بنده را مخدوم میشناسد برای دور اندیش

1 بر بساط امیر عز الدین قصه ئی راست میکنم تقریر

2 بنده مانند مهره یکتا مانده در ششدر خمار اسیر

3 بزیادت نمیدهم زحمت بسه تائی بیا و دستم گیر

4 ده هزارت غلام باد چو من خانه گیر مساکن تسخیر