قطعات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 شاه جهان طغایتمور خان تاجبخش کز قدر و جاه بر سر کیوان نهد سریر

2 شاهی که از جلالت جاه و علو قدر تیرش دبیر میسزد و مشتری وزیر

3 از گلشن مکارم اخلاق او برد باد صبا بعرصه عالم دم عبیر

4 از یمن کردگار بتأیید بخت یافت چیزی که گنج داشت در امکان بجز نظیر

1 هر کرا همت بلند بود راه یابد بمنتهای بیوس

2 و آنکه در کسب نیکنامی نیست عمر بر باد میدهد بفسوس

3 از کرم میتوان رسید بکام تاجدار از کرم شدست خروس

4 کرمست آنکه در میان آرد ور بود کم ز نیم ذره سبوس

1 ای سپهر بیحفاظ دون نواز صرفه میکن گاهگاهی در صروف

2 کارهائی کز تو میآید برون اهل دانش را نمیباشد وقوف

3 تربیتها میکنی نا اهل را چشم شهبازی همیداری ز کوف

4 سگ نخواهد کرد شیری در شکار گر کنی ز اطلس جل او را یا ز صوف

1 ز من بشنو ای خواجه پیرانه پندی گرت در نصیحت مزاجیست قابل

2 اگر جاه جوئی بجمع اعاظم و گر جای خواهی بجرگ افاضل

3 مکن بخل را پیشه در هیچ حالی که آن هست نقصان بچندین دلایل

4 اگر یوسفی از جمال و لطافت وگر بوعلی در کمال و فضایل

1 باشد لئیم در نظر عقل چون شبه بیقیمت و کریم بود پر بها چو در

2 چون قدر هر یکی بر دانا مقررست بشنو نصیحتی ز من ای نامدار حر

3 با مردم کریم بپیوند و دوست باش وز مردم لئیم چو از دشمنان ببر

1 بر تو خوانم ز دفتر اخلاق آیتی در وفا و در بخشش

2 با تو گویم که چیست غایت حلم هر که زهرت دهد شکر بخشش

3 هر که بخراشدت جگر بجفا همچو کان کریم زر بخشش

4 کم مباش از درخت سایه فکن هر که سنگت زند ثمر بخشش

1 در مجلسی که همدم آزادگان شوی صافی و دلگشای بکردار باده باش

2 مهمان خویش را بنواز و بجای نیک بنشان و بهر خدمت او ایستاده باش

3 صد بند اگر زمانه بکارت در افکند ضجرت مکن بخدمت و ابرو گشاده باش

4 مانند خوشه گر هوس سرکشیت هست چون دانه از طریق تواضع فتاده باش

1 آنکه کارش ز ابتدا تا انتها یاوگی و هرزه گوئی بود و بس

2 وانکه از عهد شبابش تا بشیب میل سوی فتنه جوئی بود و بس

3 در جهان زد آتشی از طلم و زان حاصلش بی آبروئی بود و بس

4 خواست تا گردد وزیر اما نشد ز آنکه کارش زشتخوئی بود و بس

1 با خبر باش که دنیا گذرانست ایدل خیز کاین خوابگه بیخبرانست ایدل

2 هر یک از برگ بنفشه که دمد از دل خاک خال مشکین رخ سیمبرانست ایدل

3 شاخ سنبل که سر از جیب زمین بر دارد جعد عنبر شکن خوش پسرانست ایدل

4 وقت دریاب که بس کاسه سرهای ملوک تفته در کارگه کوزه گرانست ایدل

1 منم آنکس که بهر گوهر فضل گشته در بحر فکرتم غواص

2 مدحت گفته های من گویند اهل تمییز از عوام و خواص

3 گر عطارد نکوهدم شاید ز آنکه القاص لایحب القاص

4 گر نه از طبع جوهریم بدی سیم گشتی بقدر کم ز رصاص