قطعات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 خداوند دریا دل ای آنکه یافت ز جود تو جان خلایق سرور

2 عطای کفت گوهر افشانت هست بمن بنده نزدیک و من از تو دور

3 تو چون آفتابی که گاه طلوع رساند بدور و به نزدیک نور

1 ز اقتضای دور گردون گر پدید آید ترا چند روزی در جهان بر قول و فعلی دسترس

2 بشنو از ابن یمین پندی بغایت سودمند با سلامت عمر اگر داری بسر بردن هوس

3 بدمگوی و بدمکن با هیچکس در هیچ حال تا نه بدگوید کست نی باشدت بیمی ز کس

1 گر ز اسماء مقولات عشر پرسد کسی یک بیک بروی شمارم در جواب آنسؤال

2 جوهر و کیف و کم و این و متی آورده اند وضع و ملک و نسبت است آنگاه فعل و انفعال

1 ای پسر بشنو ز من پندی بغایت سودمند نیکبخت آنکس که چون بنیوشد آرد در عمل

2 چون مدام اهل غنا را بیم فقر اندر دلست کی سر همت فرود آرد بدان صاحب دول

3 عزت صاحب نسب را هم نبینم اعتبار زآنکه لرزان خمول آرد به بنیادش خلل

4 من گرفتم خود رسیدی از همه دنیا بکام نی ز تو خواهد جدا کردن بناکامش اجل

1 صاحب اعظم غیاث ملک و دین هندو کزو وعده شیرین بگیتی ماند خواهد یادگار

2 در جوابم گفت پیر کاردان یعنی خرد کایجوان آخر چه میگوئی ز پیران شرم دار

3 خود همی دانی که در کتم عدم بودی که داد نیک و بد را با وجودت داور گیتی قرار

4 هر چه امید دلت باشد بدان خواهی رسید گر بود تقدیر یزدانیت با تدبیر یار

1 از بخل و ز کبر بر حذر باش کین هر دو کنند جمع تفریق

2 زین هر دو بجز فساد ناید دلرا نکنی بدین دو تعلیق

3 در بخشش و در تواضع افزای شاید که دهد خدای توفیق

1 مرد ثابت قدم آنست که از جا نرود ور چه سرگشته بود گرد زمین همچو فلک

2 همچو سیمرغ که از جا نبرد طوفانش نی چو گنجشک که افتد ز دم باد تفک

3 بهره ئی از ملکت هست و نصیبی از دیو ترک دیوی کن و بگذر بفضیلت ز ملک

4 نقد امروز مده نسیه فردا مستان که یقین را ندهد مردم فرزانه بشک

1 چو از جهان و ز اهل جهان نداری بهر جهان و هر چه در او هست جمله بادا نگار

2 بدور دولت این خواجگان سفله نواز امید لذت و عیش از جهان و چرخ مدار

3 غم زمانه مخور چشم عقل بر هم نه که در دیار کرم نیست ز آدمی دیار

1 صاحبا بنده اگر جرمی کرد ناوک قهر تو در شست مگیر

2 ور بمستی ادبی کوش نداشت خرده زو نیست و گر هست مگیر

3 بشنو از شعر امیر الشعراء یکدو بیت و سخنش پست مگیر

4 مست گوید همه بیهوده سخن سخن مست تو بر مست مگیر

1 خرم آزاده ئی که نشناسد کسش اندر جهان ز جمع بشر

2 ز آنکه آنرا که مردمان دانند یاد نارند ازو مگر که بشر