قطعات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 در باب تواضع آنچه دانی با خلق جهان بجای می آر

2 کافزوده کند ترا تواضع نزدیک کریم طبع مقدار

3 اما چو لئیم طبع باشد افتد ز تواضعت به پندار

4 بروی نظر از تکبر افکن و آن جزء ادب تمام بشمار

1 چه باشد ای نفس خرم نسیم شمال که بگذری سوی آن اختر سپهر جلال

2 خدیو کشور دانش نظام ملت و دین که هست در همه فن همچو یک فنان بکمال

3 بجز لطایف انفاس روحپرور تو نشان نداد کس اندر زمانه سحر حلال

4 زبان بنطق چو بگشاید از سلامت لفظ گمان بری که ز کوثر روان شدست زلال

1 ایدل ازینجهان دلازار در گذر وز تنگنای گنبد دوار در گذر

2 کار جهان نه لایق اهل بصیرتست فرزانه وار از سر اینکار در گذر

3 در بحر غم ز حرص چو غواص شوخ چشم غوطه مخور ز گوهر شهوار در گذر

4 گر زخم خار از پی گل بایدت کشید منگر برنگ و بوی وز گلزار در گذر

1 کوته نظران ابن یمین را نتوانند از راه برون برد باقوال مقول

2 افزون زد و قرنست که تا خلق برآنند کو بر فضلا هست در آفاق مفضل

3 پس فائده فضل نگوئی که چه باشد گر زو نشود اکثر اغراض محصل

4 نامی که بدو تا بکنون شهره شهرم و آن ثابت و راسخ شده در عهد مطول

1 ای ابن یمین جهان نیرزد آنرا که غمش نهند بر دل

2 شادان گذران که ابلهست آنک انده کند از حیات حاصل

3 دارد هنری جهان که در وی باشد حرج و فرج مقابل

4 آسان گذرد اگر تو او را بر خود نکنی ز جهل مشکل

1 حال صیغت امر و ماضی و مضارع بودنست اسم فاعل اسم مفعول و مشبه جمع و وقف

2 مصدر و ا سم زمان اسم مکان ادغام و مد التقاء ساکنین اعلال و قصر ابدال و حذف

3 افعل التفضیل اماله نسبت تخفیف همز ابتدا و آلت و اسماء آلت اینت صرف

1 اگر چه صبر مفتاح نجاتست ولیکن صابری کاریست مشکل

2 باول عمر در وی صرف کردن بآخر داشتن زو غصه بر دل

3 بتلخی صبر همچون نام خویشست بود دور از صبوری مرد غافل

1 گر چه میبینم پریشان ایدل آشفته کار روزگارت را ولیکن غم مخور در هیچ حال

2 در حوادث پایداری میکن و میدار امید ای که یابی پای بوسان از پی نقص کمال

3 پیش بینی آنکه در اطوار هستی از ثبات اطلسی آید ز برگ توت و بدری از هلال

4 بارها بر وجه پند مشفقانه گفته ام گر ز دستت شد برون مال و منال ایدل منال

1 عزت خلق اگر نگهداری نکشی درد سر ز قال و ز قیل

2 ور نداری ز کبر عزت کس ناکسی گشت ثابتت بدلیل

3 مشکل است آنکه او عزیز شود هر که او را زمانه کرد ذلیل

4 هر چه نقصان کند ازو چیزی چیز کی ماند از کثیر و قلیل

1 دوش دیدم ماه را مانند پیکی تیز رو زهره با بر بط خرامان از پس و قاصد ز پیش

2 گفتم این تعجیل بهر چیست گفتا فرصت است کین زمان بهرام و کیوانرا ز ما کندست نیش

3 سعد قاضی را ز بهر خطبه خواندن میبرم تا عطارد آورد خورشید را در عقد خویش