قطعات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 عید نو کائینه دلها ز زنگ غم زدود بر وزیر شهنشان فرخنده و پیروز باد

2 چون برات و قدر بادا هر شب از شبهای او روزهاش از خرمی چون عید و چون نوروز باد

1 منت ایزد را که هستم با قناعت همنشین نیستم با کس رجوعی گر سقیمم گر صحیح

2 نگذرم بر صدر مخلوق ار کریمست ار لئیم ننگرم بر روی معشوق ار قبیح است ار صبیح

3 با یساری کاملست ابن یمین از در نظم در نسیب و در مراثی در هجا و در مدیح

4 وین نه پنهانست خوان شعر گستردم چنانک در مذاق عقل باشد با حلاوتها ملیح

1 فلک آنست که یکروز بپایان نبرد تا دلم را ببلای چو شبی نسپارد

2 روز روشن ز شب تیره سیه تر گردد گر ز حالم رقمی عقل بر او بنگارد

3 کرده روزم چو شب تیره ولی صبح دلم گر همه خود شب یلداست بروزش آرد

4 طمعم هست که روزی بدمد صبح امید وز شب تیره حرمان اثری نگذارد

1 پدر که مرقد او باد تا ابد پر نور خیال خود شب دوشین مرا بخواب نمود

2 چو دید زاتش محنت کباب گشته دلم نهاد روی سوی من بصد شتاب چو دود

3 ز راه شفقت و از روی مرحمت در حال ز درج گوهر شهوار قفل لعل کشود

4 سؤال کرد که ابن یمین چه عیبت بود که روی بخت ترا ناخن زمانه شخود

1 تا بود در سرت کلهداری یکدمت بی صداع نگذارند

2 پای در دامن قناعت کش تا ز جیب تو دست وادارند

1 جاهل از بهر که و هیزم و بهر علفست نه بدان پایه که بر صدر بزر کیش برند

2 عالم ار لنگ و کرو کور بود محترم است جاهلانرا چو فرو مرد جوارح بمرند

3 پای گاو است نگهبان سر گاو بکار پا چو بشکست بناچار سرش را ببرند

1 ایدل اگر روزی دو سه دنیا نباشد بر مراد خوش باش کاحوال جهان زانسانکه آید بگذرد

2 کار جهان برقی بود بر تیرگی رخشان شده خوش در نظر آید مرا چون رخ نماید بگذرد

3 بگذار گیتی را و زو بگذر چو دانی این قدر کز ما در آنکو در جهان روزی بزاید بگذرد

4 مائیم در دست غمش با نیم جانی غرق خون ایکاشکی بار غمش چون جان رباید بگذرد

1 دلا بار گران بر گردن جان منه چندان که چندانی نیرزد

2 بسیم و زر مشو بسیار مایل که آنها کندن کانی نیرزد

3 طعام چرب و شیرین سلاطین جواب تلخ دربانی نیرزد

4 بکنج بندگی آزاد بنشین که ملک مصر زندانی نیرزد

1 برو ایدوست مپندار که اندر همه عمر از خط و شعر ترا هیچ گره بگشاید

2 شعر و خط نیست متاعی که بهائی آرد با تو گویم که چرا تا عجبت ننماید

3 مصطفی از همه کس بود بدان قادرتر کین و آنرا به بنان و به بیان آراید

4 لیک آن هر دو پسندیده رایش چو نبود ننگش آمد که بدان دست و دهن آلاید

1 خداوندا ز هر احسان که با ما نمودی در ضیافتخانه جود

2 یکی را از هزار ار شکر گوید نیارد گفت هر کس هست موجود

3 بحق آن کرم کاول نمودی که گردان آخر هر کار محمود