قطعات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 هر که دارد کفاف عیش چنان که نباشد بدیگری محتاج

2 کلبه ئی نیز باشدش که ازان نکند هر دمش کسی اخراج

3 در جهان پادشاه وقت خود است وینچنین شاه ننگرد سوی تاج

4 بیشتر زین مجوی ابن یمین تا نمانی مگر ازین منهاج

1 مرا که طوطی شکر فشان گلشن قدس چو پیش بلبل نطق اوفتد پر اندازد

2 عروس این تتق سبز زرنگار ز شرم چو بکر فکر مرا دید زیور اندازد

3 فریب و ریو ز سودائیان بیمایه بدان رسید که سود و زیان بر اندازد

4 ولی مهابت ان افضل زمین و زمان که منشی فلکش زیر پا سر اندازد

1 ایدوستان بکام دلم نیست روزگار آری زمانه دشمن اهل هنر بود

2 رسمیست در زمانه که هر کم بضاعتی رتبت بسیش ز اهل هنر بیشتر بود

3 دریا صفت که منصب خاشاک اندرو بالای سلک گوهر و عقد درر بود

4 سهلست اگر جفا کشم از دور روزگار زحمت نصیب مردم والاگهر بود

1 بغربت ار چه سپهرم بدان صفت دارد که سوی حضرت شاهم همیشه راه بود

2 ز دل برون نکنم همچنان هوای وطن درین حدیث کسی را چه اشتباه بود

3 که شیر بیشه خود دوست تر از آن دارد که در ملازمت پایتخت شاه بود

1 حبذا روزگار بیعقلان کز خرابی عقل آبادند

2 عقل و غم را بهم گذاشته اند وز حماقت همیشه دلشادند

3 هر کجا عقل هست شادی نیست عقل و غم هر دو توامان زادند

1 طالعی بس عجبست ابن یمین را که مدام با وی اولاد زمان بی سببی بد باشند

2 گاو در خرمنم از کون خری گر چه کنند هر چه گویند چو تحقیق کنی خود باشند

3 فی المثل در همه کس گر چو فرشته نگرند چون رسد نوبت من بر صفت دد باشند

4 سهل باشد که بآسان شکند شیر ژیان گردن گورخران گرده و گر صد باشند

1 بزر کزاده اگر چند کودکش بینی گرش جفا کنی از کارهای هرزه بود

2 ندانی اینقدر آخر که شیر بچه خرد بزرگ گردد و او نیز شیر شرزه بود

1 گروهی جوانان نوخاسته در کینه کهنه‌ای می‌زنند

2 چو یأجوج در سد اسکندری به دستان بسد رخنه‌ای می‌زنند

3 بر انشا چون من مسیحا دمی ز کون خری طعنه‌ای می‌زنند

4 همانه نیند آگه از بس غرور که پا بر سر دشنه‌ای می‌زنند

1 پنج روزیکه در کشاکش غم در سرای سپنج خواهی بود

2 گر فزون از کفاف میطلبی طالب درد و رنج خواهی بود

3 مال کز وی تمتعت نبود چه کنی مار گنج خواهی بود

1 در اقبال و ادبار گردون دون رگ جان تدبیرها بگسلد

2 چو آید بموئی توانش کشید چو برگشت زنجیرها بگسلد