غزلیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 کشور حسن تو امروز بکام دل ماست خطبه در مملکت عشق بنام دل ماست

2 صد چو لیلی بگه حسن کنیز رخ تست صد چو مجنون بگه عشق غلام دل ماست

3 بر سر آتش سودای توأم سوخت جگر وینهم از کار بشولیده خام دل ماست

4 چین زلف از چه سبب باز بهم برزده ئی گشت معلوم تو گوئی که مقام دل ماست

1 گل جمال تو چون بر فراز سرو شکفت بر او چو سنبل زلفت هزار دل آشفت

2 فروغ روی ترا خانه کی حجاب شود بگل چگونه توان نور آفتاب نهفت

3 دهان تنگ تو یاقوت سفته را ماند در او دو رشته نهفته جواهر ناسفت

4 هوای سرو روان تو هست در دل من چه سود چون سخن راست با تو نتوان گفت

1 گر چه هر دم ز غمت بر دلم آزاری هست باشم اغیار اگر جز تو مرا یاری هست

2 نشود دور ز تیغ تو که هرگز نکند بلبل اندیشه که اندر پی گل خاری هست

3 گر خطت هست مزور سزد ایدوست از آنک خفته در سایه ابروی تو بیماری هست

4 گنج حسنت بطلب آورم ایدوست بدست گر چه از هر طرفش غاشیه گون ماری هست

1 گر دلم بردی بغارت قصد جان باری چراست ور نخواهی کرد خیری شور و شر باری چراست

2 بر خراب آباد دل بار فراغ عشق بس از فراقت بر سر بارم دگر باری چراست

3 با تو خورشید ار ز بی آبی کند دعوی حسن پیش رویت خود نمائی چون قمر باری چراست

4 هر که با قد تو بر سرو سهی چشم افکند عقل و هوش ار نیستش کوته نظر باری چراست

1 گلهای نوشکفته بهر بوستان که هست پیش رخ تو خار نماید چنانکه هست

2 با دود و آتش جگر و دل ز رشک تست هر لاله ئی که باشد و هر ارغوان که هست

3 گر بهر سرو سرکش تو نیست پس چراست در جویبار چشم من آب روان که هست

4 از دست دیده کار دل من بجان رسید کو آشکار میکندش هر نهان که هست

1 گر مرا جان رود اندر پی جانان از دست وصل جانان نتوان داد بصد جان از دست

2 مهر روی چو مهت رونق ایمان منست بدهم جان ندهم رونق ایمان از دست

3 یک دل اهل نظر در همه آفاق نماند که نبردی تو پریچهره بدستان از دست

4 چون توانی که دهی داد دل شیفتگان بده ایدوست مده فرصت امکان از دست

1 لعل شیرین تو پیرایه در عدن است زلف پر چین تو سرمایه مشک ختن است

2 سرو تا بنده بالای تو شد از دل پاک بر زبان همه آزادی سرو چمن است

3 بر زنخدان تو چاهیست که دل یوسف اوست جانم اندر غم او ساکن بیت الحزن است

4 گر نبندد کمر آن ماه سرافراز بناز ور نگوید سخن آن پسته که شور زمن است

1 مشکین سر زلف تو که در پای کشانست در دل رگ سود است که پیوسته بجانست

2 لعل تو ندا کرد که یکبوسه بجانی ز آندم دل سودائی من در پی آنست

3 گر ز آنکه دلم را بود این بیع مسلم سودیست که سرمایه اقبال جهانست

4 طاق خم ابروت که پیوسته بماناد محراب دل خسته صاحبنظرانست

1 ما چو زلف و چشمت ای مهوش پریشانیم و مست جام نام و ننگ را بر سنگ قلاشی شکست

2 گو مکن دیوانه را عاقل نصیحت بهر آنک هوشیاری ناید از مست صبوحی الست

3 بر صَوامِع از صفای رویت ار عکسی فتد ای بسا غوغا که خیزد از صف اهل نشست

4 آرزو دارم به تریاق لب جان‌پرورت رحم کن چون مار زلف تابدارت دل بخست

1 مرا تُرکانه چشم او به مستی گر جفاها گفت چرا در تاب شد زلفش جفا گر گفت ما را گفت

2 بت شیرین‌سخن گرچه جوابم تلخ گفت اما ز جان خوش‌تر همی‌آید دلم را ز آنکه زیبا گفت

3 لب و دندانش را هرکس چو دید از لطف و دلجویی مر این را سِلکِ مروارید و آن را لعل گویا گفت

4 چو دیدم روی او گفتم که این هم دل بر دهم دین همین گفت آنکه دید او را نه این بیچاره تنها گفت