جز زلف یار غالیه بر روی مه که کرد از فریومدی غزل 108
1. جز زلف یار غالیه بر روی مه که کرد
یا سایبان مهر ز شعر سیه که کرد
جز رخ یار من بهار که دید از فریومدی غزل 109
1. جز رخ یار من بهار که دید
چون قدش سرو جویبار که دید
جانا ز لبت ما را گر کام نخواهد بود از فریومدی غزل 110
1. جانا ز لبت ما را گر کام نخواهد بود
از ما بجهان باقی جز نام نخواهد بود
چون نبات از شکر میگونش سر بر میزند از فریومدی غزل 111
1. چون نبات از شکر میگونش سر بر میزند
عقل پندارد که طوطی بر شکر پر میزند
چو روی آن پری پیکر گلی بیخارکی باشد از فریومدی غزل 112
1. چو روی آن پری پیکر گلی بیخارکی باشد
چو قدش سر و سیم اندام خوش رفتار کی باشد
چون پسته خندان توأم در نظر آید از فریومدی غزل 113
1. چون پسته خندان توأم در نظر آید
در دیده غمدیده عقیق و گهر آید
خطش از ریحان طرازی بر گل سوری کشید از فریومدی غزل 114
1. خطش از ریحان طرازی بر گل سوری کشید
نرگس از مستی چشمش رنج مخموری کشید
دل دیوانه سار من چو از زلفش در آویزد از فریومدی غزل 115
1. دل دیوانه سار من چو از زلفش در آویزد
ز طاق ابرویش خود را بزنجیر اندر آویزد
در خواب اگر خیال تو بر من گذر کند از فریومدی غزل 116
1. در خواب اگر خیال تو بر من گذر کند
دلرا ز ذوق مملکت جان خبر کند
روز و شب از دو چشم من گر همه سیل خون شود از فریومدی غزل 117
1. روز و شب از دو چشم من گر همه سیل خون شود
نیست گمان من کزو نقش رخت برون شود
روزگاریکه بهجران توأم میگذرد از فریومدی غزل 118
1. روزگاریکه بهجران توأم میگذرد
فلک آنروز مبادا که ز عمرم شمرد
زلفت از سنبل تر گرد سمن پرچین کرد از فریومدی غزل 119
1. زلفت از سنبل تر گرد سمن پرچین کرد
گل رخ از پرتو خورشید رخت پرچین کرد