غزلیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 از روی تو ایمهوش گر پرده بر اندازند خلقی بهوای دل درپات سر اندازند

2 تا دامن پاکت را گردی نرسد زیبد گر پرده دلها را برر رهگذر اندازند

3 آنها که به پیش دل از عقل سپر سازند چون حمله برد عشقت جمله سپر اندازند

4 ترکان کمان ابرو از تیر نظر هر دم در صید گه جانها صید دگر اندازند

1 گرم ز عشق تو جان در بلاست گو میباش و گر چه با منت آئین جفاست گو میباش

2 بیا که گر گذرت بر دو چشم من باشد چو خاک پای توأم توتیاست گو میباش

3 اگر چه در بر کافور عارضت افعی است ترا چو لعل زمرد نماست گو میباش

4 بچین زلف چو شام تو مایلست دلم شدن بجانب چین گر خطاست گو میباش

1 سنبل غالیه گون بر گل تر میشکند ظلمت شام بر انوار سحر میشکند

2 هر زمان پسته شیرینش که شور شهر است خنده ئی میزند و نرخ شکر میشکند

3 هر دمی حسن جهانگیر وی از ابرو و چشم ساخته تیر و کمان قلب دگر میشکند

4 تا من از رشته دندانش سخن میگویم از لطافت سخنم قدر گهر میشکند

1 بازم از دیده در بار گهر می‌آید لعل‌فام است مگر خون جگر می‌آید

2 تیر مژگان که زند ترک کمان ابروی من پیش پیکان وِیَم سینه سپر می‌آید

3 هر زمانی که تصور کنم آن روی چو مه جانم از بهر تماشاش به در می‌آید

4 منتظر بر سر راهم شب و روز و مه و سال تا از آن سو که تویی هیچ خبر می‌آید

1 عاشقان چون عزم رفتن سوی دلبر کرده اند در طریق عشق پا از تارک سر کرده اند

2 بر رخ چون آتش جانان سپند جان خویش تا بسوزد از دل پر درد مجمر کرده اند

3 بی بصارت بوده اند آنها که رویش دیده اند پس بخوبی ماهرا با او برابر کرده اند

4 نور محض است او و دانی چیست مه ظلمانیی کز فروغ آفتابش رخ منور کرده اند

1 گر چشم من ایجان جهان روی تو بیند هم صورت و هم معنی جان روی تو بیند

2 باد سحری چون گذرد بر ورق گل هر صفحه که روشنتر از آن روی تو بیند

3 تو روی مپوش از من شیدا که نیم من آنکس که بصد وهم و گمان روی تو بیند

4 خورشید صفت روی تو پیداست بر آنکو در جمله ذرات همان روی تو بیند

1 با ما غم هجران تو ای دوست نه آن کرد کان قصه توانیم بصد سال بیان کرد

2 از خانه دل رخت صبوری بدر انداخت چه جای صبوری که از اینخانه روان کرد

3 با باغ و بهار طربم آتش شوقت آن کرد که با برگ رزان باد خزان کرد

4 پیدا شد ازین اشک روان خلق جهانرا رازیکه دل غمزده در پرده نهان کرد

1 عشقبازی با چو تو معشوق کاری بس خوشست روزگار عشقت الحق روزگاری بس خوشست

2 نوبهار شادمانی روزگار عاشقیست تازه بادا تا ابد کاین نوبهاری بس خوشست

3 گر ملامتگو نظر در وی بچشم من کند داردم معذور چون بیند که یاری بس خوشست

4 خواهم افکندن سر اندرپای آن زیبا نگار بو که گیرد دست من الحق نگاری بس خوشست

1 گر کسی چشم و لبی خواست چو بادام و شکر گو ببین چشم و لبش راست چو بادام و شکر

2 نه لب و چشم همه شکر و بادام بود چشم و لب دلبر ما راست چو بادام و شکر

3 بهر چشم و لبش ار جان بدهم شاید از آنک آرزوی دل شیداست چو بادام و شکر

4 گر چه از چشم و لبش دید زیانها دل من لیک آنرا بهوس خواست چو بادام و شکر

1 نرگس مست تو این فتنه که بنیاد نهاد دل و دین را همه بر آتش و بر باد نهاد

2 حبذا باد بهاری که ز روی و مویت بر گل تازه و تر طره شمشاد نهاد

3 بنده قد تو شد سرو سهی از دل پاک گر چه ز آغاز جهان نام خود آزاد نهاد

4 عاشقم کردی و گفتی که نکردم هیهات شور شیرین که چنین در دل فرهاد نهاد