غزلیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 با من و دلدار من جز بخت در مجلس مباد مجلس ما را بغیر دخت رز مونس مباد

2 چشم من بادا و بس روشن بنور روی او ور بود چشم دگر باری بجز نرگس مباد

3 مجلسی کز پرتو شمع رخش رخشان بود غیر من پروانه جانسوز آن مجلس مباد

4 قلب من در بوته هجران گدازان چو شد مس یکزمان بی کیمیای وصل او این مس مباد

1 بوئی که ز چین سر زلفت بمن آید خوشتر ز دم نافه مشک ختن آید

2 جز قامت رعنای تو بالا ننماید سروی که ازو بوی گل و یاسمن آید

3 میگون لب شیرین تو چون در نظرآرم در دیده غمدیده عقیق یمن آید

4 با کوثر اگر وصف لب لعل تو گویم آبش ز خوشی سخنم در دهن آید

1 با ما غم هجران تو ای دوست نه آن کرد کان قصه توانیم بصد سال بیان کرد

2 از خانه دل رخت صبوری بدر انداخت چه جای صبوری که از اینخانه روان کرد

3 با باغ و بهار طربم آتش شوقت آن کرد که با برگ رزان باد خزان کرد

4 پیدا شد ازین اشک روان خلق جهانرا رازیکه دل غمزده در پرده نهان کرد

1 بازم از دیده در بار گهر می‌آید لعل‌فام است مگر خون جگر می‌آید

2 تیر مژگان که زند ترک کمان ابروی من پیش پیکان وِیَم سینه سپر می‌آید

3 هر زمانی که تصور کنم آن روی چو مه جانم از بهر تماشاش به در می‌آید

4 منتظر بر سر راهم شب و روز و مه و سال تا از آن سو که تویی هیچ خبر می‌آید

1 بر گل سیراب سنبل را چو جولان میدهد بلبل طبع مرا یاد از گلستان میدهد

2 چون نبات از شکر میگونش سر بر میزند خضر پنداری نشان از آبحیوان میدهد

3 مشک بر کافور میبیزد صبا از زلف او زان چو انفاس مسیحا راحت جان میدهد

4 تا بماند تازه گلبرگ رخش در باغ حسن چشمم آبش از هوا چون ابر نیسان میدهد

1 تا سنبل سیراب تو بر لاله گره شد خورشید تو گفتی که مگر زیر زره شد

2 مسکین دل زارم هدف تیر بلا گشت آندم که کمان خم ابروت بزه شد

3 احرام طواف سر کوی تو گرفتیم چون ابروی تو قبله جان که و مه شد

4 چشمت ز کمان خم ابروی تو تیری بگشاد ز سر گوشه بر آورده زه شد

1 تا سنبل تر بر سمنت جلوه گری کرد بس غالیه سائی که نسیم سحری کرد

2 در معرض بالای بلندت بسوی سرو هر کس که نظر کرد ز کوته نظری کرد

3 زد با دهنت غنچه ز خود لاف و از اینروی در پیش ریاحینش صبا پرده دری کرد

4 ایدل مرو اندر پی آن ترک پریوش کایام بغم مدت عمرم سپری کرد

1 تا ز پیشم نازنین دلدار شد بی رخش نور و نوام از کار شد

2 پوستم بر استخوان مانند چنگ چنگ گشتم ناله زیر و زار شد

3 تا هوای چشم و زلف پر خمش در دماغ این دل افکار شد

4 خسته آنغمزه غماز گشت بسته آن طره طرار شد

1 جز زلف یار غالیه بر روی مه که کرد یا سایبان مهر ز شعر سیه که کرد

2 گر می مدد ز لب لعل او نیافت بر عقل کار دانش نگوئی که شه که کرد

3 خوبان صفا ز پرتو روی تو میبرند جز آفتاب تصفیه روی مه که کرد

4 گر حسن دلفریب توام پیشوا نگشت در کوی عاشقیت ترا سر بره که کرد

1 جز رخ یار من بهار که دید چون قدش سرو جویبار که دید

2 چشمه آب خضر جز دهنش معدن در شاهوار که دید

3 طرب افزای تر ز یاقوتش باده لعل خوشگوار که دید

4 غیر دردانه بر بناگوشش ماهرا زهره گوشوار که دید