غزلیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 صبحدم بادی که از سوی خراسان می‌دمد چون دم روح‌القدس در پیکرم جان می‌دمد

2 باد صبح است این ندانم یا نسیم پیرهن کز برای نور چشم پیر کنعان می‌دمد

3 چون گذر کرد است بر خاک خراسان لاجرم روح‌پرور چون نسیم باغ رضوان می‌دمد

4 می‌نشاند آتش اندوه دل چون آب رز باد روح‌افزای کز خاک خراسان می‌دمد

1 صبحدم باد صبا آمد و آورد خبر که بصد ناز رسد آن مه تابان ز سفر

2 چون صبا مژده رسانید که دلدار رسید مرده بودم ز غمش زنده شدم بار دگر

3 در جهان عشق من و حسن بتم پیدا شد هیچ پیدا نبود بر دل اصحاب نظر

4 بر میانش کمر از ساعد من میباید ای دریغا چو کمر دسترسم نیست بزر

1 عاشق اول ز سر جان و جهان برخیزد آنگه اندر پی آن راحت جان بر خیزد

2 جان و جانان نشود هر دو میسر با هم هر که این میطلبد از سر آن بر خیزد

3 در ره عشق کسی گرم روی داند کرد که باول قدم از هر دو جهان برخیزد

4 مرد سودا نبود بر سر بازار غمش جز کسی کو ز سر سود و زیان برخیزد

1 ز تاب می چو خوی از روی دلستان بچکد مرا ز نرگس تر آب ارغوان بچکد

2 ز غنچه لب یاقوت رنگ او چه عجب که خون شود دل لعل از عروق کان بچکد

3 زرنگ و بوی ندانم گلاب یا عرق است خویی که از رخ آنماه مهربان بچکد

4 ز شرم عارض چون ماه او شگفت مدار گر آب از آتش خورشید آسمان بچکد

1 ای خم ابروی تو قبله اصحاب نیاز جز ترا می نبرند اهل دل از صدق نماز

2 عشق و خوبی بمن و تست سزا کز من و تو نوشد از عهد کهن قصه محمود و ایاز

3 مه ز بس حسرت حسنت بمنازل نرسد بر رخش گر نبود عکس رخت خط جواز

4 زلف خم در خم زنجیر وشت دانی چیست حلقه شهپر بط در شکن چنگل باز

1 نگار ماه رخم چون نقاب بگشاید ز خجلتش عرق از آفتاب بگشاید

2 شوم بنفشه وش از فرق تا قدم همه گوش گهی که غنچه ز بهر خطاب بگشاید

3 رخش ببینم و اشکم شود روان آری ز دیده پرتو خورشید آب بگشاید

4 بچار میخ بلا در کشد چو خیمه دلم بیک گره که ز مشکین طناب بگشاید

1 زلفت از سنبل تر گرد سمن پرچین کرد گل رخ از پرتو خورشید رخت پرچین کرد

2 آمد از کوی تو باد سحری مشک افشان مگر از شام دو زلفت گذری بر چین کرد

3 با سر کوی تو صاحبنظرش نتوان گفت هر که رغبت بتماشا گه حور عین کرد

4 شمه ئی از صفت حسن تو میگفت صبا گل چو بشنید رخ از شرم رخت رنگین کرد

1 هرکه با زلف تو اندر دام نیست همچو من پیوسته بی آرام نیست

2 گر چه باشد سرو همبالای تو راستی را چون تو با اندام نیست

3 چشم نرگس دل نیارد کرد صید زآنکه چون چشم خوشت بادام نیست

4 با تو جز خوبی نشان دیگرست تا چه چیزست آنکه او را نام نیست

1 هر که ما را در هوای او ملامت میکند راستی خود را سزاوار غرامت می کند

2 شرم ناید سرو و گل را پیش بالا و رخش کین همی لافد بقد او یاد قامت می کند

3 گر دلم شد بسته زنجیر زلفش باک نیست دل خود این آشفته کاری بی ندامت می کند

4 من سر آشوب دارم میل زلفش چون کنم نیست عاشق هر که او یاد از سلامت می کند

1 بدان ای محتسب یکبار دگر که من رندی گرفتم باز از سر

2 ز دست ماهروئی جام باده تو خود دانی که چونم هست در خور

3 ز وصل دلبرم دوری میفکن گزیرم نیست تا دانی ز دلبر

4 هر آنجانی که جانانی ندارد بود آبحیات او مکدر