بگرد مه ز عنبر خط کشیدی از فریومدی غزل 288
1. بگرد مه ز عنبر خط کشیدی
دو هفته ماه را در خط کشیدی
بگوش جان من آید دمادم آوازی از فریومدی غزل 289
1. بگوش جان من آید دمادم آوازی
که هست طایر جانرا هوای پروازی
بحسن روی تو ای آفتاب خرگاهی از فریومدی غزل 290
1. بحسن روی تو ای آفتاب خرگاهی
ندید دیده گردون ز ماه تا ماهی
بتا از نازکی گوئی ز سر تا پا همه جانی از فریومدی غزل 291
1. بتا از نازکی گوئی ز سر تا پا همه جانی
ز جان نازکتر ار باشد تو سرو سیمبر آنی
بمراد دل من گر بودم دسترسی از فریومدی غزل 292
1. بمراد دل من گر بودم دسترسی
نزنم تا بزیم بیرخ جانان نفسی
بنمای رخ ببنده که شمس و قمر توئی از فریومدی غزل 293
1. بنمای رخ ببنده که شمس و قمر توئی
بگشای لب بخنده که شمس و قمر توئی
تا بر سریر حسن تویی ماه‌چهره‌ای از فریومدی غزل 294
1. تا بر سریر حسن تویی ماه‌چهره‌ای
هستم ز عشق تو در شهر شهره‌ای
تا شد درست بر تو که پیمان شکسته‌ای از فریومدی غزل 295
1. تا شد درست بر تو که پیمان شکسته‌ای
ما را امید در دل و در جان شکسته‌ای
تا ساخته ئی بر قمر از غالیه خالی از فریومدی غزل 296
1. تا ساخته ئی بر قمر از غالیه خالی
دارد دل من تیره تر از خال تو حالی
تنگ شکرست این دهن ایجان که تو داری از فریومدی غزل 297
1. تنگ شکرست این دهن ایجان که تو داری
رشک قمرست این رخ رخشان که تو داری
تا خط مشکبار به رخ برکشیده‌ای از فریومدی غزل 298
1. تا خط مشکبار به رخ برکشیده‌ای
خورشید را به سایه شب در کشیده‌ای
تا نقاب از روی شهر آرای خود برداشتی از فریومدی غزل 299
1. تا نقاب از روی شهر آرای خود برداشتی
صورت جان در خیال اهل دل بنگاشتی