گاه آنست که در آب از ابن یمین فریومدی غزل 216
1. گاه آنست که در آب سر افشان گردیم
تا بکی بیتو چو زلف تو پریشان گردیم
1. گاه آنست که در آب سر افشان گردیم
تا بکی بیتو چو زلف تو پریشان گردیم
1. کج نظر باشم اگر با تو بدل راست نیم
یا بجان در پی کاری که دلت خواست نیم
1. من اندر حلقه زلفش دلی دارم خراب از غم
مرا در عشق او چشمیست دائم غرق آب از غم
1. مرا در سر همیگردد که سر در پایت افشانم
نثار چون تو دلداری نشاید کمتر از جانم
1. من دوش بیخود یکنفس در کوی جانان آمدم
بی زحمت تن ساعتی در عالم جان آمدم
1. من از هوای تو ایسرور راستین چکنم
من از جفای تو ایجان نازنین چکنم
1. من عاشق و رند و می پرستم
سر مست صبوحی الستم
1. نگارینا بهار آمد بیا تا جام می گیریم
طرب را طالع ثابت ز جرم طبع وی گیریم
1. ای روی دلربای تو باغ و بهار حسن
وی خط مشکبار تو نقش و نگار حسن
1. ای قاعده زلفت آشوب جهان بودن
وی رسم لب لعلت آسایش جان بودن
1. ایدل ره عاشقی طلب کن
اندیشه یار نوش لب کن
1. ای رخ زیبای تو رشک سمن
بنده بالای تو سرو چمن