غزلیات در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 آنها که درین دوران صاحبنظران باشند چون بر سر کوی او با هم گذران باشند

2 در مستی عشق او گر باخبرند از خود نزدیک خبرداران از بیخبران باشند

3 در بحر غمش غرقم آنها چه خبر دارند کز لجه این دریا مانده بکران باشند

4 گر خسرو پرویز است فرهاد زمان گردد جائیکه درو یکسر شیرین پسران باشند

1 هست وقت عیش ساغر در دهید آتشین آبی معطر در دهید

2 ساقیان گلعذار غنچه لب آب لعل از ساغر زر در دهید

3 ای حریف مجلس آزادگان ساقیانرا گو که ساغر در دهید

4 مطربان زهره آسارا بخوان گو نوای نیک و در خور در دهید

1 ز آنروی طره پر رخ دلدار کج نهند کاهل خرد طریقه طرار کج نهند

2 گیرد مناسبت برخ و زلف یار من گر شاخ سنبل از بر گلنار کج نهند

3 حقا که لاف راستی از سرو بوستان در پیش قامتش گه رفتار کج نهند

4 از سر کلاه حسن نهد شاه اختران خوبان ز راه ناز چو دستار کج نهند

1 هر که را در سر هوای چون تو دلداری بود جان فدا کردن درین ره کمترین کاری بود

2 گر رود سر در سر سودای وصلت باک نیست زین زیانها اندرین بازار بسیاری بود

3 دیدن روی تو میخواهد دلم ای کاشکی طاقت نور تجلی توأش باری بود

4 با تو چون پیوستم از دنیا بریدم بهر آنک زشت باشد گر بزیر خرقه زناری بود

1 آندم که مرا فرقت آن لعبت چین بود از غایت تلخی چو دم بازپسین بود

2 یاد لب و دندان چو لعل و گهر او میکردم و جز عم صدف در ثمین بود

3 آن عهد کجا رفت که از زلف چو شامش زنجیرکشان این دل دیوانه بچین بود

4 گر ز آنکه فراموش شد آنسرو سهی را کش ابن یمین از همه عشاق کمین بود

1 چو روی آن پری پیکر گلی بیخارکی باشد چو قدش سر و سیم اندام خوش رفتار کی باشد

2 کجا یاقوت رمانی بمیگون لعل او ماند و گر ماند بلعل او چنان دربار کی باشد

3 دهانش از لب کوثر بسی خوشتر که از کوثر نخیزد در و گر خیزد همه شهوار کی باشد

4 غم عشقش بدلداری برد هرگز کسی چون من مرا همچون غم عشقش کسی دلدار کی باشد

1 تا دبدبه حسن تو افتاد در آفاق نآمد نفسی بیغم دل بر لب عشاق

2 مشتاق توأم جفت غمم بهر چه داری دریاب که شد طاق زغم طاقت مشتاق

3 درد دل ما را بلب لعل دوا کن در جان چو رسد زهر چه سو دست ز تریاق

4 در سر هوسم هست که با چون تو نگاری کز غایت لطفت بدلی نیست در آفاق

1 تا بر حریر ساده کشیدی علم ز صوف شد شکل یک هلال ز خورشید در کسوف

2 حسن رخت بسبزه خطت تمام شد نادر مهی که هست تمامیش در خسوف

3 سطح سپهر پر شود از ماه و آفتاب چون نور عارضت رود از روزن سقوف

4 گر جان چو سایه در پی مهرت روان بود ز آن خوشتر آیدم گه کند در برم وقوف

1 شهره شهر شد از غایت خوبی رویت ای شده ترک فلک از دل و جان هندویت

2 هست رخسار تو یک ماه که در غره او جلوه دادست دو عنبر ز هلال ابرویت

3 چشم بد دور که بستان ارم را گه حسن خار اندوه نهادست گل خود رویت

4 فتنه دور قمر نیست در آفاق کنون بجز آن غمزه غمازوش جادویت

1 از توأم آرزوی بوس و کنارست هنوز که گلستان تو بی زحمت خارست هنوز

2 بسرشک آب زنم خاک سر کوی ترا بر دل نازکت از بنده غبارست هنوز

3 در خزان غمت افتاد دل اما چشمم در هوای گل تو ابر بهارست هنوز

4 دارم از خون جگر چهره پر از نقش و نگار وین عجب میل دلم سوی نگارست هنوز