قصاید در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 دوش نسیم سحر بادم مشک وز باد نزد من آمد مرا مژده جانبخش داد

2 گفت که دارای ملک خسرو جمشید فر آنکه مشید از اوست قاعده دین و داد

3 خسرو گردنکشان یحیی سلطان نشان کز غم اعدای او شد دل احباب شاد

4 قاعده عدل را کرد ممهد چنانک تا با بد در جهان رسم ستم بر فتاد

1 رسید خسرو عادل بطالع مسعود بمنتهای مراد و بغایت مقصود

2 سر ملوک زمان شهریار روی زمین خدایگان سلاطین وجیه دین مسعود

3 چو آفتاب جهان سروری جهانگیری که باد سایه عالیش تا ابد ممدود

4 جواز بر رخ ماه ار بخط او نبود طریق منزل اول بر او بود مسدود

1 زهی بسلسله زلف مشگبار مجعد دل شکسته چون من هزار کرده مقید

2 ربوده گوی لطافت بصولجان سر زلف ز دلبران سهی قد و شاهدان سمن خد

3 گشاده هندوی زلفت بتاب دست تطاول کشیده غمزه ترکت ز جفن تیغ مهند

4 صبا ز روی تو شبگیر نسخه ئی بچمن برد عروس گل بتماشا برون دوید ز مسند

1 زلف تو بر دو هفته قمر چون مقر کند آشوبها به پشتی دور قمر کند

2 چون روی تست فاتحه خرمی دلم اخلاص بندگی تو دائم زبر کند

3 بر حد تیغ و نوک سنان گر بسوی تو باشد رهی قدم از فرق سر کند

4 دانی که من چنین ز چه دیوانه گشته ام هر عاقلی که بر سر کویت گذر کند

1 شاه عالم روز کین چون قصد دشمن می‌کند تیغش از یک تن دو و تیر از دو یک تن می‌کند

2 شاه شاهان جهان آنکو به گرز گاوسار شیرمردان را به گاه حمله چون زن می‌کند

3 سرور گردنکشان سلطان نظام ملک و دین آنکه ملک و دین ازو فرش مزین می‌کند

4 آب تیغش می‌دهد چون خاک خصمش را به باد همچو آتش گرچه حصن از سنگ و آهن می‌کند

1 شاه جهان چو رخش بمیدان در آورد مه را چو گوی درخم چوگان در آورد

2 آنشاه دین پناه که ارباب کفر را تیغش بعنف از در ایمان در آورد

3 نوشیروان و حاتم و داد و دهش ولیک در کینه رسم رستم دستان در آورد

4 شاهی که از هوای عدم باز همتش سیمرغ را بیک لگد آسان در آورد

1 شاد باش ای دل که بختت پیشوایی می‌کند سوی نویین جهانت رهنمایی می‌کند

2 خسرو خسرو نشان تالش که از بهر خدای اهل دانش را به مردی کدخدایی می‌کند

3 آن سرافرازی که خاک پای گردون‌سای او از شرف در چشم اختر توتیایی می‌کند

4 و آنک شمع خاوری از رأی او پروانه‌ای‌ست کاندرین منظر همیشه روشنایی می‌کند

1 شاد آنک عیش برطرف بوستان کند وین موسم بهار بفصل خزان کند

2 فصل بهار موسم گلها و لاله هاست فصل خزان حقیقت آنرا بیان کند

3 اطفال باغ فصل خزان گر شوند پیر باد بهار باز ز سرشان جوان کند

4 سرمایه نشاط درین هر دو موسم است شاد آنک او موافقت هر دوشان کند

1 شاه جهان چو پای فرا پیش صف نهاد دشمن برای تیر وی از جان هدف نهاد

2 دارای دین طغایتمور خان که بر دلش ایزد بروز کین رقم لاتخف نهاد

3 از زخم تیر کرد عدو را چو خارپشت وانگه سرش بسینه درون چون کشف نهاد

4 در عهدش آنکه داشت بیکجو ستم روا در زیر چوب معدلتش تن چو کف نهاد