قصاید در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 چگویم ازین روزگار مخادع چه آمد رهی را بروی از وقایع

2 بصد قرن یک شمه نتوان بیان کرد که از دور گردون چها گشت واقع

3 چنان کوکب سعد من گشت غارب که گفتی نخواهد شدن نیز طالع

4 گشاده شد و بسته در پیش عزمم طریق مضار و سبیل منافع

1 گردش گردون بکامم گر نباشد گو مباش ورز مهرش بر سرم افسر نباشد گومباش

2 گر هنرمند از کسی یاری نیابد گو میاب چون هنر یارست اگر یاور نباشد گو مباش

3 پرتو نور تجلی چون ز شب ظلمت زدود بر سپهر ار تابش اختر نباشد گو مباش

4 چون ندارم داوری با هیچکس در خیر و شر گر مرا دلگرمی داور نباشد گو مباش

1 گر شود در عشق جانان جان شیرینم تلف هر زمان افزون بود دل را بمهر او شعف

2 چشم من گر رسته دندانش را بیند بخواب از خیال روی او گوهر شود همچون صدف

3 همچو چنگ از پیش بر نارم سر اندر بندگیش ور ز چنگ او خورم دائم قفا مانند دف

4 باشدم دل سوی او و دیده سوی دیگران از نهیب آنکه میبیند رقیب از هر طرف

1 ای داور زمانه و فرمانده زمین سلطان نظام ملت و دین شاه راستین

2 هستی تو تاج سرور شاهان روزگار و اورنگ خسروی ز تو شد باز شه نشین

3 هر بامداد بهر شرف بنده وش نهند برخاک در گهت شه سیارگان جبین

4 از حیز عدم بسوی عرصه وجود از شوق بندگیت بسر میدود جنین

1 چو از نشیمن قدسی بیمن طالع و فال گشاد باز سفیده سفیده دم پر و بال

2 بتی بچهره چو آتش بلب چو آب حیات درآمد از در من با هزار غنج و دلال

3 شکار مرغ دلم را فراز خرمن گل کشیده دام ز زلف و نهاده دانه ز خال

4 شکر ز پسته خندان فشانده میلا میل ز گریه دیده عشاق کرده مالامال

1 این منم یا رب که در دل شادمانی یافتم و آنچه جستم از قضای آسمانی یافتم

2 با من این الطاف چرخ کینه ورزان میکند کز خدیو ملک دانش مهربانی یافتم

3 اوحد الدنیا حکیم الدین که نپسندد خرد گر فلک گوید که در دنیاش ثانی یافتم

4 آنکه چون انشای عذب او عطارد دید گفت گاه پیری لذت عمر جوانی یافتم

1 ساقی بیار باده که چون خلد شد چمن شد باغ روشن از گهر ابر تیره تن

2 آهوی سرو نافه بیفکند وزین قبل باد صبا گرفت دم نافه ختن

3 زد بر نوای بلبل شیدا چنار دست وز ذوق آن برقص در استاد نارون

4 شد روی آبگیر چو سوهان آژده تا از صبا فتاد بر اندام او شکن

1 باد میمون نهضت رایات شاه دین پناه آنکه بر خلقش بحق کردست ایزد پادشاه

2 شاه دین پرور نظام دولت و ملت کز اوست سربلند و پای برجا در جهان دیهیم و گاه

3 و آنکه شاه اختران دربندگی او کمر گر نبندد آسمان بر بایدش از سر کلاه

4 سرور گردنکشان کز بدو فطرت ثبت کرد خامه منشی گردون مدح او بر فرق ماه

1 حبذا دارالحدیثی کز معالی و شرف زیبد ار دارد بمهر و مه شرف

2 بسکه در شاهوار از بحر طبع مصطفی جمع شد دروی ز گوهر پر بر آمد چون صدف

3 چون امام جمله اصحابش حدیثی پی فکند شد ز لطف طبع گوهربار اوکان لطف

4 افضل عالم حکیم الدین که از مرآت ماه صیقل رأیش زداید در زمان زنگ کلف

1 ای چشم مست دلربای تو مست از شراب حسن وی لعل جانفزای تو سیراب از آب حسن

2 خرم دمی که بر رخت از شعله های می بینم عرق نشسته چو بر گل گلاب حسن

3 چون لب بخنده گشائی گمان برم کآب حیات هست روان از زهاب حسن

4 جز زلف همچو سنبل و رخسار چون گلت برگل کسی ندید ز سنبل نقاب حسن