قصاید در دیوان اشعار ابن یمین فریومدی

1 مرا چو یاد خراسان گذر کند بضمیر ز خون دیده کنم همچو لاله برگ زریر

2 چنانم آتش دل بر فلک زبانه زند که یک شرر بود از شعله هاش چرخ اثیر

3 اگر چه بیرخ احبابم وز چرخ نفور و گر چه با غم اصحابم و هزار نفیر

4 ولی شراب و ربابم مرتبست مدام شراب خون دلست و رباب ناله زیر

1 یارب این نکهت عنبر ز کجا می‌آید گر نه از صحن چمن باد صبا می‌آید

2 معتدل گشت هوا وز اثرش عالم پیر خوش‌تر و تازه‌تر از عهد صبیٰ می‌آید

3 گل به صد غَنج رخ از غنچه برون می‌آرد وز طرب بلبل خوشگو به نوا می‌آید

4 بر درختان چمن بس که در افشاند سحاب شاخ را بین که چه با برگ و نوا می‌آید

1 فرخنده باد مقدم عید خجسته فر بر روزگار دولت دارای بحر و بر

2 فرمانده بسیط زمین سرور زمان سلطان وجیه دولت و دین شاه دادگر

3 آن صفدر زمانه که در شأن رایتش نازل شد از سپهر برین آیت ظفر

4 تاراج حادثات به بدخواه ملک او نگذاشت غیر دیده و لب هیچ خشگ و تر

1 گاه آن آمد که بر کف ساقیان ساغر نهند رخت اندوه دل آزادگان بر در نهند

2 مجلس عشرت کنند از خرمی همچون بهشت واندر او ساغر بجای چشمه کوثر نهند

3 مطربان خوش نوا بنیاد عیش و خرمی بر ثنای حضرت شاه فریدون فر نهند

4 شاه شرق و غرب تاج دولت و ملت علی آنکه پای تخت او بر تارک اختر نهند

1 دوش بی هیچ خبر کوکبه باد سحر بر در حجره من کرد بصدلطف گذر

2 حلقه بر در زد و چون باز گشادند درش اندر آمد ز در و غم ز دلم رفت بدر

3 دم بر افتاده و سر تا قدمش گرد آلود مست و بیچاره ز سختی ره و رنج سفر

4 چون بر آسود زمانی پس از آنش گفتم خیر مقدم ز کجا پرسمت ای باد سحر

1 مرا خدای اگر عمر جاودان بدهد بجای هر سر مویم دو صد زبان بدهد

2 بصد هزار لغت هر زبان سخن گوید چنانک داد فصاحت گه بیان بدهد

3 بدان لغات درینمدت ار دلم خواهد که داد شرح شهنشاه کامران بدهد

4 بصد هزار صفت گر چه بیش نتواند که شرح عشر عشیر یکی از آن بدهد

1 یا رب از من خبری سوی خراسان که برد قصه درد دل من سوی درمان که برد

2 سخن ذره که گوید بر خورشید فلک ناله بلبل شیدا بگلستان که برد

3 کس ندانم که رساند بر جانان سخنم از گدائی سخنی بر در سلطان که برد

4 زلف او را چو پریشانی خود هست تمام پیش او نام دل زار پریشان که برد

1 صبح صادق بیرق نور از افق چون برکشید خسرو سیارگان از باختر لشکر کشید

2 شاه ترک از باختر با تیغ زرین حمله کرد رای هند از رأی او رایت سوی خاور کشید

3 شد روان کشتی برود نیل چون ملاح غیب بادبان از پرنیان زرنگارش در کشید

4 نو عروس گلعذار طارم نیلوفری از حریر زرکش اندر فرق سر معجر کشید

1 منت خدایرا که بتوفیق کردگار نامی که جست یافت جهانگیر نامدار

2 نوئین عهد خسرو خسرو نشان حسین آنکس که روزگار بدو دارد افتخار

3 هر آرزو که داشت نهان در میان دل بخت جوان نهاد بشادیش در کنار

4 از یمن بخت و طالع سعد و نفاذ حکم هر کام دل که خواست بدان گشت کامکار

1 اگر بیابم از آن ترک دلستان بوسه ز حور یافته باشم درینجهان بوسه

2 بر آسمان لطافت مهی است عارض او خوشا اگر دهد آن ماه آسمان بوسه

3 گر آشکار نکردی ز ناز کی رخ او نشان بوسه برو داد می نهان بوسه

4 بخواب لعل لبش را نهان ببوسیدم هنوز در سخنم هست ذوق آن بوسه