غزلیات ابن حسام خوسفی

1 ساقی بیار لعل مذاب رحیق خاص باشد که یابم از غم دل یک زمان خلاص

2 ما را به آب چشمه ی حیوان چه حاجتست لعل لب تو چشمه ی نوش است در خواص

3 آنجا که قید زلف تو دام بلا نهد لَیسَ المَفَرُّ منتفعاً مِنه و المَناص

4 قلب مرا رواج به اکسیر مهر توست کز کیمیای آن زر خالص شود رصاص

1 مپیچ در سر زلفش که سر به سر سوداست مرو به جانب کویش که در به در غوغاست

2 دلا ز عشوه چشمش به گوشه ای بنشین که چشم فتنه کنش دیده ای که عین بلاست

3 هزار نقش خیال قدت بر آب زدم بدان شمایل موزون یکی نیامد راست

4 به سان سرو سهی بر کنار چشمه آب خیال قد تو در چشمه سار دیده ماست

1 آن سرو ناز کو که ببوسیم پای او روشن کنیم دیده به خاک سرای او

2 او سر زناز خویش نیارد بما فرود ما چون بنفشه سر بنهاده به پای او

3 او را به جای ما به غلط گر کسی بود ما را کسی نبود و نباشد به جای او

4 او گر جفا و جور کند بر دلم چه باک ما دل نهاده ای به جور و جفای او

1 صبا حکایت زلف مرا پریشان گفت سیاهکاری شوریده باز نتوان گفت

2 خط غبار که تعلیق ثلث عارض تست محققش بتوان نسخ خط ریحان گفت

3 نسیم طرهّ سنبل به هم برآمده یافت مگر حکایت آن زلف عنبر افشان گفت

4 به سرمه خاک درت جوهری برابر کرد کجاست اهل بصارت که نیک ارزان گفت

1 بی نیازی از نیاز ما چه استغناست این جور کم کن بر دلم کآخر نه از خاراست این

2 گفتم ای سرو سهی بنشین که بنشیند بلا گفت بنشینم ولیکن نه بلا بالاست این

3 گفت رنگت سرخ دیدم این نه رنگ عاشقی است گفتمش فیض دموع چشم خون پالاست این

4 گفتم آن مشک سیه بر دامن خورشید چیست؟ گفت بر برگ گل تر عنبر سار است این

1 بگریست ابر نیسان والوَرد قَد تبَسَّم خامش چنین چرایی؟والطَّیر قَد ترنَّم

2 کردند خانه رنگین عینای مِن دمُوعی از بس که اشک خونین قَد فاضَ مِنهُما دم

3 دل کی رسد به جانان والحُزن لیسَ فیهِ دعوی کنی محبَّت والقلب غَیر مُغتَم

4 ای باد عنبرین بوی یا مرحبا مَجِیک جانم ترا فدا باد جِئتَ خَیر مَقدم

1 ما وصال تو به زاری و دعا می‌طلبیم دردمندیم و ز لعل تو دوا می‌طلبیم

2 همچو حجّاج به احرام درت بسته میان کعبهٔ کوی تو از راه صفا می‌طلبیم

3 هرکسی از پی مقصود خود اندر طلبی است حاصل آنست که ما از تو ترا می‌طلبیم

4 دیده هرسو نگران و تو به خلوتگه دل تو کجایی و ترا ما به کجا می‌طلبیم

1 به رویت گر نظر کردیم ، کردیم بکویت گر گذر کردیم ، کردیم

2 چو گویند از دهانت تنگدستان سخن گر مختصر کردیم ، کردیم

3 به امید لب شکر فشانت تمنّا شکر کردیم ، کردیم

4 لبت در بوسه گر کامم روا کرد تقاضای دگر کردیم ، کردیم

1 غمزه ی تیز ترا سینه ی من شد هدف خون دلم گو بریز اینت مرا صد شرف

2 در صف تو عاشقان جامه به خون شسته اند تا که شود در میان یا که رود پیش صف

3 دل به کمند تو باز بسته از آن شد که هست سایه ی موی ترا نور خدا در کنف

4 غرقه ی بحر عمیق از پی دُردانه ایم یا برود سر ز دست یا گهر آید به کف

1 دهانش آرزوی تنگدستان عذارش قبله آتش پرستان

2 بجای پسته و شکر تمامست دهان ساقی و لب نقل مستان

3 ز دیوان کمال از غایت لطف بدست آوردم این معنی بدستان

4 دهانش هست میگویند آن نیست میانش نیست ، می گویند و هست آن