ما را ازین چمن صنمی گلعذار بس از خوسفی غزل 97
1. ما را ازین چمن صنمی گلعذار بس
زیبا رخی چو لاله ازین نوبهار بس
صبا نشان غبار دیار یار بپرس از خوسفی غزل 98
1. صبا نشان غبار دیار یار بپرس
دوای چشم ضرر دیده زان غبار بپرس
زهّاد و عُجب و گوشه ی محراب وکار خویش از خوسفی غزل 99
1. زهّاد و عُجب و گوشه ی محراب وکار خویش
ما و نیاز قبله ی ابروی یار خویش
دانی چه گفت سالک خمّار خانه دوش از خوسفی غزل 100
1. دانی چه گفت سالک خمّار خانه دوش
بشنو نصیحت از نفس پیر می فروش
بیا که مجلس انس است و دلستان جان بخش از خوسفی غزل 101
1. بیا که مجلس انس است و دلستان جان بخش
همی کند ز گلزرا قدس ریحان بخش
مرا به قبله ی روی خود آشنایی بخش از خوسفی غزل 102
1. مرا به قبله ی روی خود آشنایی بخش
زهر چه غیر تو باشد مرا جدایی بخش
دلا چو شیوه ی رندی نمی رود از پیش از خوسفی غزل 103
1. دلا چو شیوه ی رندی نمی رود از پیش
بجوی گنج سلامت ز کُنج خانه ی خویش
نگاری دلبری دارم چو زلف خود ز من سرکش از خوسفی غزل 104
1. نگاری دلبری دارم چو زلف خود ز من سرکش
به جان قربان شدم او را نمیگیرد دلم ترکش
ای کرده همچو نرگس خوشخواب خواب خوش از خوسفی غزل 105
1. ای کرده همچو نرگس خوشخواب خواب خوش
بر گل کشیده از خط مشکین نقاب خوش
ساقی بیار لعل مذاب رحیق خاص از خوسفی غزل 106
1. ساقی بیار لعل مذاب رحیق خاص
باشد که یابم از غم دل یک زمان خلاص
به وقت فصل بهار از چمن مکن اعراض از خوسفی غزل 107
1. به وقت فصل بهار از چمن مکن اعراض
جهان ز لاله و گل بین به رنگ و بوی ریاض
بر گل ترا که گفت ز سنبل برار خط از خوسفی غزل 108
1. بر گل ترا که گفت ز سنبل برار خط
وز مشک ناب بر ورق گل نگار خط