غزلیات ابن حسام خوسفی

1 ای ملک طراوت به تو زیبنده ولایق روی تو و گلبرگ طری هر دو مطابق

2 از طرّه ی تو بوی برد عنبر سارا وز چهره ی تو رنگ برد برگ شقایق

3 وصف سر مویی ز میان تو نکردیم چندانکه نمودیم بسی فکر دقایق

4 هر تیر که ابروی کمان تو بپیوست بگشای و بزن بر هدف سینه ی عاشق

1 مپیچ در سر زلف و بنفشه تاب مده حجاب ظلمت شب را به آفتاب مده

2 دل خراب به چشم تو حال خود می گفت به غمزه گفت که افسانه را به خواب مده

3 به روز گریه دلم را شکیب می فرمود به هایهای بگفتم سخن به آب مده

4 چو ما ز لعل تو آب حیات می جوییم بجانبی دگرم وعده سراب مده

1 خط تو دایره ی مشک گرد ماه کشید بر آفتاب سواد شب سیاه کشید

2 دلم به دعوی خون بر غزال چشمت را سرشک سرخ و رخ زرد را گواه کشید

3 مقام شیفته حالان پناه طره ی تست دل مقام شناسم بدان پناه کشید

4 نوید داد عنایت مرا که لطف عمیم رقم به عفو تو بر صفحه ی گناه کشید

1 گرملک بنگرد آن چشم خوش و لعل لذیذ دفع نظّارهٔ بد را بنویسد تعویذ

2 جام جم دور جهان را فلک از یاد ببرد بده ای خسرو خوبان به من آن جام نبیذ

3 آیت حسن که در شان رخت نازل شد بی‌مثال خط زلف تو نیابد تنفیذ

4 آنکه برداشت ترا کی فکند ابن حسام نیست برداشتگان را ز کریمان تنبیذ

1 ما را ازین چمن صنمی گلعذار بس زیبا رخی چو لاله ازین نوبهار بس

2 مویی سیاه چون شب و رویی بسان روز ما را ز دور گردش لبل و نهار بس

3 جام جهان نمای که دوران به جم سپرد جان را ز جام او قدحی خوشگوار بس

4 یار ار به دست لطف شود دستگیر ما ما را ز دست یار همین دستیار بس

1 دلم فدای تو باد ای نسیم عنبر بیز به دستگیری افتاده ای چو من برخیز

2 چنین که چشم تو هر گوشه ای کمین دارد چگونه دل بنشیند به گوشه ی پرهیز

3 زبس که آتش رخساره ی تو می افروخت بسوخت خرمن تقوای من به آتش تیز

4 زدیم در خم زلف گره گشای تو چنگ که مفلسیم و نداریم هیچ دست آویز

1 بر گل ترا که گفت ز سنبل برار خط وز مشک ناب بر ورق گل نگار خط

2 بی خط به بندگی تو اقرار کرده ایم آخر چه حاجتست خدا را میار خط

3 بر عارض چو آب تو حسن دگر فزود تا سبز شد به دور رخت بر عذار خط

4 اندر میان خط بنشاند آفتاب را تا بردمید بر رخت از هر کنار خط

1 جان را همیشه بر سر کوی توراه باد دل را مقیم در سر زلفت پناه باد

2 همچون بنفشه زلف تو پشتم دوتاه کرد یا رب که پشت زلف تو دایم دوتاه باد

3 ای چشم دیده ای که چه کردی به جای دل زین کرده، خان و مان تو دایم سیاه باد

4 چشم ار گناه کرد که در ابروی تو دید پیوسته کاردیده ی من این گناه باد

1 دلا رعنایی سرو از چمن پرس نسیم طره ی یار از سمن پرس

2 حدیث آن لب و دندان شیرین ز مرجان جوی و از درّ عدن پرس

3 پریشان حالی و دلتنگی من گهش از زلف و گاهی از دهن پرس

4 خلاف وعده و پیمان شکستن از آن کج وعده ی پیمان شکن پرس

1 مگر چو دردکشان جام بی ریا بخشند زکاس لَم یَزلی جرعه ای به ما بخشند

2 قتیل عشق شو ای جان که مر ترا روزی زنوش داروی نوشین لبان شفا بخشند

3 دوای درد، طبیبان عشق می دانند ترا که درد نباشد کجا دوا بخشند

4 کسی که سعی نماید به کعبه ی مقصود عجب نباشد اگر مر ورا صفا بخشند