غزلیات ابن حسام خوسفی

1 دل اگر رود ز حریم کوی تو ای صنم به کجارود؟ عجبا کسی که مقیم شد به بهشت عدن کجا رود

2 چو نه از خطا به نسیم مشک دلم مقید زلف تست تو رها مکن که ز چین زلف تو گر رود به خطا رود

3 ز شمیم طرّه ی عنبرین تو شمّه ای به صبا رسید که نسیم او همه شب زبوی خوش تو غالیه سا رود

4 به زیارت دل خستگان ز ره صفا گذری بکن چه کسی که او به طواف کعبه ی حق رود به صفا رود

1 به جرعه ای که ز جام جهان نما بخشند کرشمه ایست که صد جام جم به ما بخشند

2 نصیبه ای به گدایان مگر حواله شود در ان مقام که صد گنج بی بها بخشند

3 به تیغ غمزه ی خوبان بنه سر تسلیم که کشتگان چنین تیغ را بقا بخشند

4 زغیر قطع نظر کن که چشم ان داری که از مکاشفه ی وحدتت لقا بخشند

1 بی‌نیازی تو و ما بهر نیاز آمده‌ایم رفته بودیم ز کوی تو و باز آمده‌ایم

2 روی دل در طرف زاویهٔ تحقیق است ما بر این رو[ی] نه بر وجه مجاز آمده‌ایم

3 دوش الطاف تو چون بنده‌نوازی می‌کرد گفت: باز آی که ما بنده‌نواز آمده‌ایم

4 بی‌جواز خط تو رفتن ما ممکن نیست رُقعه‌ای ده که به امید جواز آمده‌ایم

1 الا یا ساقی البَزم الحَقیق أدر کأسأ دهاقاً من رحیق

2 شرابٌ سائقٌ للشاربینا تشابه لونها لون العقیق

3 وفکُر خیال لعلکَ لی دقیقً دقیقُ الفکر فی فکر الدّقیق

4 مرادک واسعً فاطلب تَجدها فإنَّ الکسل آتٍ باالمضیق

1 بس که یاد آن لب و دندان چون دُر می‌کنم دامن از اشک چو مروارید تر پُر می‌کنم

2 سال‌ها سودای ابروی تو در سر داشتم بار دیگر آن خیال کج تصور می‌کنم

3 از وجودم تا عدم مویی نماند در میان در میانه چون به باریکی تفکُّر می‌کنم

4 باد را مگذار بر زلفت وزیدن زانکه گر در سر زلف تو پیچد من تغیُّر می‌کنم

1 مارا به غیر یاد تو اندر ضمیر نیست دل را دگر ز صحبت جانان گریز نیست

2 یاران ملامت من عاشق رها کنید کاین مبتلای عشق نصیحت پذریر نیست

3 دل عاشق است و پند نمی گیرد اندرو بر وی مگیر زان که برو جای گیر نیست

4 بر من کمان ابروی مشکین چه می کشی خوش خوش بکش به غمزه که حاجت به تیر نیست

1 چو زلف دوست بباید شبی سیاه و دراز که با خیال رخت در درون پرده ی راز

2 دل شکسته ی آشفته ی پریشان حال تطاول سر زلفت به شرح گوید باز

3 فرو گرفت غم دل فضای سینه ی من کجاست ساقی گلرخ شراب غم پرداز

4 به عشوه عربده با روزگار نتوان کرد که دهر عشوه فرو شست وچرخ عربده ساز

1 مژده ای دل مر ترا کآرامش جان می‌رسد خَه خَه ای جان زنده شو چون بوی جانان می‌رسد

2 بَخ بَخ ای آدم ترا کایّام ناکامی گذشت کز یزید خوش‌خبر پیغام رضوان می‌رسد

3 سر برآر ای ساکن بیت‌الحزن تا بشنوی بوی پیراهن که از یوسف به کنعان می‌رسد

4 ای صبا فرّاشی فرش سبا کن دم به دم خاصه چون هدهد به درگاه سلیمان می‌رسد

1 خرم دل آن کس که به غم های تو شاد است الّا غم رخسار تو غم ها همه باد است

2 بگشا گره از ابروی مشکین که ببینند کاندر خم ابروی تو پیوسته گشاد است

3 در طلعت تو صنع الهی بتوان دید گویی مگر آیینه سکندر به تو داده‌ست

4 چندین ارنی گوی به اطوار دوانند عکسی مگر از روی تو به کوه فتاده‌ست

1 خرم تر از رخت به چمن گل نیافتند خوشبوی تر زموی تو سنبل نیافتند

2 از ناله ام منال که بازار حسن گل ده روزه بی ترنّم بلبل نیافتند

3 بنیان عمر و قصر حسات ار چه محکم است بی اختلال باد تزلزل نیافتند

4 ازهر وسیله ای که به مقصود قایدست بهتر زلطف دوست توسل نیافتند