غزلیات ابن حسام خوسفی

1 گل به فصل بهار می خندد سبزه بر مرغزار می خندد

2 غنچه ی دلگشای تنگ دهان چون لب لعل یار می خندد

3 ابر بر لاله زار می گرید لاله بر کوهسار می خندد

4 هرشکوفه که زینت چمن است بر سر شاخسار می خندد

1 مرا زمانه زخاک درت جدا مکناد رقیب را به سر کویت آشنا مکناد

2 به غیر دیده ی پاک بلند منظر من کسی نظاره ی آن سرو گل قبا مکناد

3 به بوی زلف تو مشک خطا همی جستم دگر مشام من اندیشه ی خطا مکناد

4 طواف بر سر کوی تو می کنم به صفا کسی زیارت این کعبه بی صفا مکناد

1 آن‌ها که طرف روز به گیسو گرفته‌اند مه را به تاب طرّهٔ هندو گرفته‌اند

2 افسونگرند گوشه‌نشینان چشم تو دل‌ها به سحر غمزهٔ جادو گرفته‌اند

3 یرغوچیان چشم سیاهت به یک نظر ملک دل خراب به یرغو گرفته‌اند

4 تواچیان ابروی شوخت هزار دل هردم بدان کمانچهٔ ابرو گرفته‌اند

1 اگر ساقی به بزم ما قلندر وار بنشیند بسا صوفی که اندر حلقه ی خمّار بنشیند

2 به زاریّ دل زارم ترا ای دل نیازارم کزان زاری ترا بر دل مباد آزار بنشیند

3 به عزم رفتن از مجلس به هر باری که برخیزی از آن برخاستن بر دل مرا صدبار بنشیند

4 چو خشم فتنه انگیزش کند مستی و مستوری نماند هیچ زاهد راکه او هشیار بنشیند

1 دوش از فراغ روی تو با روی سندروس نالیده‌ام چو نای و فغان کرده‌ام چو کوس

2 گفتی به وعده دوش که کام از لبت دهم افسوس ازین سخن که لبت می‌کند فسوس

3 آن را که پای‌بوس میسّر نمی‌شود خود دست کی دهد که کند با تو دست بوس

4 آیینه پیش دار و در ابروی خود نگر بر عاج بین کشیده کمانی ز آبنوس

1 از کس دلم ندید طریق نگاهداشت جز غم که جانب دل ما را نگاهداشت

2 دل شد شکسته حال و پریشان از آن جهت کاندر سواد طرّه خوبان پناه داشت

3 زان روی با بنفشه مرا هست الفتی کان شیفته چو زلف تو پشت دوتاه داشت

4 زلفت سیاه کار تر از خانه منست کاو هم چو من صحیفه بیضا سیاه داشت

1 آتش مهرتو در سینه نهان است هنوز خون دل از گذر دیده روان است هنوز

2 نگران رخ زیبای تو شد دیده و دل همچنانم دل ودیده نگران است هنوز

3 غمزه ات می دهدم عشوه که من آن توام چون بدیدم نظرش با دگران است هنوز

4 در ازل عکس جمالت به گلستان بردند بلبل از شوق رخت نمره زنان است هنوز

1 ای خوشا آن دم که بنشینیم رویاروی دوست شکوه دل باز رانم یک به یک با موی دوست

2 چون بنفشه بر سر زانوی خدمت سالها بوده ام ، باشد که یارم بود هم زانوی دوست

3 بر سر آنم که تا سر دارم از دستم دهد بر ندارم سر ز خاک رهگذار کوی دوست

4 پهلو از پهلو نشینان زان جهت کردم تهی تا مگر روزی توانم بود هم پهلوی دوست

1 طراز طرّهٔ مشکین پرشکن بشکن دل شکسته مجروح صد چو من بشکن

2 ز چین زلف گرهگیر نافه‌ای بگشای به بوی مشک خطا رونق ختن بشکن

3 به خنده زان لب شیرین عبارتی بگشای به نکته منطق طوطی خوش‌سخن بشکن

4 چو لعبتان چمن باغ را بیارایند به باغ بگذر و آرایش چمن بشکن

1 خطت مشکست و خالت عتبر تر جهان را کرده ای پر مشک و عنبر

2 رخ ولبت را مپوش از دردمندان زمعلولان که پوشد گل به شکر؟

3 قد سرو و لبت در روضه ی جان نشان طوبی است و آب کوثر

4 رخت آیینه ی صنع الهی است تعالی شانه الله الکبر