خرم تر از رخت به چمن گل نیافتند از خوسفی غزل 61
1. خرم تر از رخت به چمن گل نیافتند
خوشبوی تر زموی تو سنبل نیافتند
تاقامت چو سرو تو بالا کشیده اند از خوسفی غزل 62
1. تاقامت چو سرو تو بالا کشیده اند
درچشمم آن خیال چه رعنا کشیده اند
دل اگر رود ز حریم کوی تو ای صنم به کجارود؟ از خوسفی غزل 63
1. دل اگر رود ز حریم کوی تو ای صنم به کجارود؟
عجبا کسی که مقیم شد به بهشت عدن کجا رود
آن‌ها که طرف روز به گیسو گرفته‌اند از خوسفی غزل 64
1. آن‌ها که طرف روز به گیسو گرفته‌اند
مه را به تاب طرّهٔ هندو گرفته‌اند
شب عیش است و ساقی با شراب ناب می‌آید از خوسفی غزل 65
1. شب عیش است و ساقی با شراب ناب می‌آید
ز عکس طلعت او شعلهٔ مهتاب می‌آید
جان را همیشه بر سر کوی توراه باد از خوسفی غزل 66
1. جان را همیشه بر سر کوی توراه باد
دل را مقیم در سر زلفت پناه باد
هلال عید کزین طاق زرنگار برآید از خوسفی غزل 67
1. هلال عید کزین طاق زرنگار برآید
به ابرویت نرسد گرهزار بار برآید
مرا هوای تو هرگز زسر به در نرود از خوسفی غزل 68
1. مرا هوای تو هرگز زسر به در نرود
خیال چشم سیاه تو از نظر نرود
چشم تو تیر غمزه چو اندر کمان نهاد از خوسفی غزل 69
1. چشم تو تیر غمزه چو اندر کمان نهاد
جانا به قصد خون دل ناتوان نهاد
رخت نمونه ی صورت نگار چین باشد از خوسفی غزل 70
1. رخت نمونه ی صورت نگار چین باشد
عجب که درهمه چین صورتی چنین باشد
هرشب از طوفان چشم آب از سرما بگذرد از خوسفی غزل 71
1. هرشب از طوفان چشم آب از سرما بگذرد
مردم چشمم ندانم چو ز دریا بگذرد
چون عارض تو سنبل مشکین برآورد از خوسفی غزل 72
1. چون عارض تو سنبل مشکین برآورد
خطّت بنفشه بر گل نسرین برآورد