غزلیات ابن حسام خوسفی

1 مرا هوای تو هرگز زسر به در نرود خیال چشم سیاه تو از نظر نرود

2 سرم به پای مزن گر بر آستانه ی تست که گر سرم برود عشق تو ز سرنرود

3 به باغ اگر دگران میل و جانبی دارند مرا زکوی تو دل جانب دگر نرود

4 سزد که با خط مشکین و قدوخدّ ولبت حدیث سنبل و سروگل و شکر نرود

1 ایا ز تاب جمال تو آفتاب خجل ز عطر سنبل زلف تو مشک ناب خجل

2 ز دانه های دهان تو در دهانه ی لعل در اندرون صدف لؤلؤ خوشاب خجل

3 نقاب چهره برافکن که پرده دار چمن ز شرم حسن تو مانده است در نقاب خجل

4 اگر ز عارض گلگون عرق بیفشانی ز رنگ و بوی تو گردد گل و گلاب خجل

1 گفتم از سلسله ی موی تو پرهیز کنم چون کنم بسته ی آن حلقه ی مشکین رسنم

2 آتش چهر تو افروخته شد من چو سپند جای آن هست اگر دیده بر آتش فکنم

3 جرعه ای یافتم از جام تو در روز ازل من از آن دور سراسیمه و بی خویشتنم

4 زاهد از سیل سرشکم به سلامت مگذر تا در این ورطه ی خوناب نیفتی که منم

1 لبت یاقوت گوهر پوش دارد به گاه بوسه طعم نوش دارد

2 سرزلف سیاهت بر بناگوش زنزهت بوی مرزنگوش دارد

3 چوگوشت با رقیبان است کم زان که یک ره جانت ما گوش دارد

4 دلم با روی خوب تست دایم بگو بهرخدا نیکوش دارد

1 رخ زرد از آن روی شویم به اشک که تا آبرویی بجویم به اشک

2 از آن مرد خواهم بر آن خاک کوی که باشد کند شستو شویم به اشک

3 چو بر کشته ی خویشتن بگذری بر آور یکی آرزویم به اشک

4 عبیری برآموی بر من به موی گلابی بر افشان به رویم به اشک

1 جز خم زلفت دلم پناه ندارد جانب دل‌ها چرا نگاه ندارد

2 کیست که از تاب آن دو سنبل مشکین همچو بنفشه قد دوتاه ندارد

3 مردمی کن که پیش چشم سیاهت خانهٔ مردم چنین سیاه ندارد

4 سینهٔ چون مجمرم ز آتش هجران جز نفس گرم من گواه ندارد

1 ما را به کوی وحدت تا با تو آشنائیست از خاک آستانت در دیده روشنائیست

2 هم بی تو مستمندیم هم با تو دردمندیم این عقد مشکل آمد وقت گره گشائیست

3 با محنت فراقت در انتظار وصلیم با دولت وصالت اندیشه جدائیست

4 از عشوه های چشمش ای دل به گوشه بنشین کاین شوخ فتنه انگیز در عین دلربائیست

1 دل به ره باز نیامد به فسون وعّاظ زان که چون خشم فسون خوان تواش نیست حفاظ

2 غمزه هر لحظه به خونریز دلم تیز مکن قَد کَفانِی قَتَلتَنی زَمَراتِ الالحاظ

3 چشم خوش خواب تو شد راهزن بیداران همچنان خواب خوشش باد و مبادش ایقاظ

4 گر تو نرمی کنی امروز و درشتی نکنی لایضُرُّونک فی الحَشر شَدادُ و غَلاظ

1 شرر آتش هجران تو در سینه ماست پرتو عکس خیال تو در آیینه ماست

2 همدمی نیست که لا او نفسی بنشینم جز غم عشق تو کان مونس دیرینه ماست

3 داد خود عاقبت کار ز ما بستاند روزگار ستم اندیش که در کینه ماست

4 هر کسی ابن حسام از پی گنجی رنجی برد نقد سخن ماست که گنجینه ماست

1 زبس که می کند آن چشم فتنه بر من ناز به جان رسید دل از عشوه های آن طناز

2 تطاول سر زلفس نمی توانم گفت که کوتهست مرا عمر و قصه ایست ذراز

3 سرشکِ پرده در من ز عین غمّازی بدان رسید که بر رو فکند مارا راز

4 چو دسترس نبود آستین کشیدن دوست بر استانه ی او روی ما و خاک نیاز